Een verhaal over een excuusbrief, competitie en ongelukkig zijn

“Al is de leugen nog zo snel…” Dit spreekwoord is vaak waar, en ook in onderstaand verhaal blijkt de waarheid het te winnen van de leugen. ‘Al zijn we inmiddels 10 jaar verder en schiet ik met die waarheid niet veel op,’ aldus Hein Roth.

In dit artikel vertelt Hein het verhaal achter de excuusbrief die hij onlangs ontving.

Naam: Hein Roth (1963)
Woonplaats: ’s-Heerenberg
Relatie tot schisis: Geboren met een enkelzijdige lipspleet en kaakspleet

Afgerekend met schisis

Toen ik op mijn 34e tennisleraar werd, steeg mijn ster snel. Met mijn schisis had ik eindelijk afgerekend en ik werd beoordeeld op de manier waarop ik tennisles gaf. Omdat iedereen zo tevreden was, kon ik uit diverse clubs kiezen. Een luxeprobleem!

Na een paar jaar meldde zich mijn oude club. Ik was er groot geworden, was er altijd blijven spelen en voelde me vereerd dat ze me terug wilden. Met bovenmatig veel energie maakte ik er wat van. Niet om op te scheppen, maar het was 1 groot feest, iedere dag weer. Goede lessen, enthousiaste spelers, goed niveau. Hier ga ik nooit meer weg, dacht ik.

Een vriend met een schisis

Op een dag kwam er een man tennissen, samen met zijn tienjarige zoon. Ik kende hen niet. Dat was vreemd, want ik kende alle leden. Het moesten nieuwe leden zijn. We maakten een praatje en inderdaad: nieuw. Het klikte direct tussen Gerard en mij. Een aardige vent, die ook een schisis had.

In de weken die volgden spraken we elkaar regelmatig. Gerard werd een vriend. Ergens had ik ook met hem te doen, zijn schisis was goed zicht- en hoorbaar. Ik nodigde hem uit eens binnen de club in verschillende commissies te snuffelen. Wellicht zat er iets voor hem bij? We waren hartstikke blij met hem!

Onprettig voorgevoel

Gerard trainde bij mij. Ook spraken we veel over de club en kwam hij bij mij thuis. Onze schisis liep als rode draad door alle verhalen.

Aan het einde van het tennisseizoen zou het zittende bestuur aftreden. Gebruikelijk, na 4 jaar. Gerard vroeg me of hij in het bestuur zou plaatsnemen. ‘Dat raad ik je af,’ zei ik. ‘Loop rustig de diverse commissies af, doe ervaring op en ga daarna eventueel in het bestuur.’ Hij volgde het advies niet op, maar werd de nieuwe voorzitter! Een nieuwe man op deze belangrijke post. Mijn voorgevoel was niet prettig. Ik wilde hem beschermen, was bang dat men over hem heen zou walsen.

Kink in de kabel

Op een dag kwam zijn zoon bij mij op de tennisles. Hij trainde altijd goed en was die dag door mij aangewezen om de baan te vegen. ‘Nee, daar heb ik geen zin in,’ zei hij. ‘Maar het moet wel gedaan worden,’ antwoordde ik. ‘Het duurt ook maar 1 minuut.’ Zijn reactie werd de eerste kink in de kabel tussen zijn vader en mij. Hij zei dat als zijn vader het wilde, hij mij kon ontslaan. Dat klopte niet helemaal, maar de toon was gezet. Ik glimlachte, maar het zat me niet lekker.

Mijn ondergang

De computer speelde een grote rol in de dagelijkse werkzaamheden. Alle commissies maakten gebruik van zo’n ding. Ik ook. Het werd mijn ondergang. Soms denk en droom ik nog weleens: had ik het maar verzonnen. De waarheid is nauwelijks te bevatten. Zelfs na 10 jaar niet.

Voorspellende lichaamstaal

Vroeg in de ochtend stond ik al op de baan en laat in de avond stond ik er nog. Nauwelijks tijd voor een boterham tussendoor. Diverse commissieleden liepen af en aan. In de bestuurskamer was maar net voldoende ruimte voor de vele vergaderingen. Het gekke is dat je aan de lichaamstaal van mensen al ziet of er iets moois of lelijks wordt besproken, en ik voelde ineens dat er iets aan de hand was.

Functioneringsgesprek

Vlak daarna had ik een functioneringsgesprek. Vol goede moed meldde ik me destijds bij de voorzitter. Ik zag het gesprek vol vertrouwen tegemoet. Ik dacht aan een opsomming van alle positieve ontwikkelingen.

Het liep anders.

Ik zou in de bestuurskamer vooral naar porno hebben gekeken, zo werd mij door Gerard verteld. De computer was in beslag genomen en de recherche boog zich over de zaak.

Beschuldigingen

De bedoeling was dat ik zo zou schrikken, dat ik in paniek zou raken, maar mijn reactie was het tegenovergestelde: de rust zelve. ‘Fijn dat er onderzoek naar wordt gedaan,’ zei ik. ‘Er is veelvuldig naar porno gekeken, wat is jouw rol hierin?’ Juist omdat ik zo zeker van mijzelf was, gaf ik antwoorden die het bestuur niet wilde horen. ‘Porno? Ja, heb ik weleens gezien! Maar niet op de computer van de club.’ De voorzitter reageerde: ‘We hebben een lijst met alle sites die zijn bekeken.’
‘Oh, mooi laat eens zien!’ Ze wisten niet wat te doen, maar besloten mij de lijst te geven. Ik keek en barstte in lachen uit. Alle sites waren van het niveau Tiroler-seksfilms uit de jaren 70. De politie had nog meer titels, zo werd me verteld.

Ik besloot de recherche zelf te bellen en kreeg een contactpersoon aan de lijn. Deze wist niets van een in beslag genomen computer. Wel kreeg ik handige tips van deze man.

Overstap naar een andere club

Na de beschuldigingen had dusdanig gehad met alles en iedereen, dat ik graag naar een andere club uitkeek. Het zou betekenen dat ik de handdoek in de ring zou werpen en ogenschijnlijk toegaf dat ik fout zat. Zelf zag ik het anders. Ik geef voor mijn plezier les en kan altijd uit diverse clubs kiezen. Volg je hart en geniet van je nieuwe baan.

Toch bleven veel vragen over.

Vroeg of laat komt de waarheid boven tafel, zeker weten!

Verklarende excuusbrief

In de verklarende brief die ik onlangs ontving werd uitgelegd waarom er destijds zo zorgvuldig vergaderd moest worden: trainer Hein leek onvervangbaar. Leek. Want via via was er de mogelijkheid gebruik te gaan maken van een nieuwe, verse, jonge trainer. Eigenlijk was hij geen trainer, want hij beschikte niet over de verplichte licentie, maar jong en aantrekkelijk was hij zeker! De dames van de jeugdcommissie waren unaniem: Hein heeft hier lang genoeg gewerkt, laten we de jonge god een kans geven!

Waar rook is, is vuur

Voorzitter Gerard kon er wel om lachen en zei dat hij een verse trainer ook wel zag zitten, maar dat een goed functionerende werknemer met een vast contract niet zomaar weg gaat. Laat dat maar aan ons over, hadden de dames geantwoord. Een van hen had op haar werk recent iets soortgelijks meegemaakt. Een collega werd eruit geknikkerd wegens vermeend misbruik van een vrouwelijke werknemer. Het verhaal was verzonnen, maar waar rook is, is vuur, zo werd gezegd, en het was voor iedereen beter als de verdachte zou uitkijken naar een andere baan.

Hein weg? Het leek onmogelijk. Net zo onmogelijk als dat koning Willem Alexander nu ineens afstand zou doen van de troon. Waar rook is, is vuur, daar moeten we op voortborduren.

Het plan

Om het allemaal zo echt mogelijk te maken werd het volgende plan gesmeed: Hein zou in de bestuurskamer vooral naar porno hebben gekeken. Er werden dagelijks door de dames van de jeugdcommissie sites ‘’bekeken. Er moest immers bewijs worden geleverd! De penningmeester van de club was inmiddels ook op de hoogte. Hij kon als jurist nog wat tips leveren. En dat was nodig ook, want, als straks inderdaad de computer op zijn kop zou worden gehouden en er bleek naar sites te zijn gekeken op tijden dat Hein op de baan stond, dan was er sprake van gerede twijfel. Ai, ja natuurlijk, niet aan gedacht.

De dames en de penningmeester brachten nog wat mensen op de hoogte, onder andere de voorzitter. ‘We gaan een gesprek aan met Hein en vertellen van onze bevindingen. Misschien trekt hij zelf al conclusies.’

Waarom ik deze brief met uitleg ontving

Nu, na bijna 10 jaar, is het toenmalige bestuur bijeen geweest. De reden was dat de voorzitter last kreeg van zijn geweten. Gerard was in therapie en had geleerd om erover te praten. Zijn psychiater raadde aan met de mensen van toen om de tafel te gaan en vervolgens, als iedereen het er mee eens was, een brief naar Hein te sturen. Daarom kreeg ik de brief.

Gerard leek opgelucht. Leek. Want hij moest verder met de billen bloot. Het achterliggende probleem was zijn schisis. Hij vond mijn loopbaan als leraar zo mooi, mijn uitstraling indrukwekkend, mijn energie ongeëvenaard. Hij had het maar gek gevonden dat een lotgenoot zo’n goede tennisleraar kon worden en zo belangrijk was in de dagelijkse leiding van een grote tennisclub.
Door de weg te volgen die hij is gegaan, kon hij ook belangrijk worden. Voorzitter worden en trainer Hein eruit knikkeren. De ultieme kick. Nu, na 10 jaar, trok hij de conclusie. Ik geef de laatste regels van de brief:

Hein, sorry en nogmaals sorry, voor alles. Mocht het je interesseren, de afgelopen jaren waren de ongelukkigste in mijn leven…

Gerard is een pseudoniem