Geboren met een schisis Ervaringsverhalen over schisis
Hein Roth is weer in zijn pen geklommen voor deze website. Dit keer over een bijzonder gesprek met zijn moeder.
Naam: Hein Roth (1963)
Woonplaats: ’s-Heerenberg
Relatie tot schisis: Geboren met een enkelzijdige lipspleet en kaakspleet
Het boek van Marleen Hartog – Geboren met een schisis – heeft mij veel positiefs gebracht. Eerder heb ik hier een verslagje van gemaakt:
“Dit boek geeft veel herkenning, zowel voor de schisiseigenaar, als voor ouders van een schisiskind. De stijl van schrijven zal veel lezers aanspreken, herkenbaar, duidelijk, relativerend en… met humor! Het boek zal uitnodigen tot het uiten van eigen gevoelens, in de vorm van schrijven, praten met anderen en natuurlijk de bekende social media. Voor mij persoonlijk is het lezen van dit boek een unieke inspiratie geworden, die ik niet eerder in boeken ben tegen gekomen. Ik ben Marleen, Bart en Nando zeer erkentelijk voor hun verhaal!”
Thuis nooit over schisis gepraat
Mijn moeder is inmiddels 82. Ze heeft nooit over mijn schisis gepraat en kende het woord ook niet. Alleen het door velen verfoeide andere woord, dat ik zelfs moeilijk kan typen…! Moet ik haar dan wakker schudden, confronteren, emotioneren? Na een periode van twijfel heb ik uiteindelijk besloten het boek ook aan mijn moeder te geven.
Fijn moeder, wat vond je van de inhoud?
Iedere avond bel ik even met haar, en een paar keer per maand ga ik naar haar toe. Na een paar telefoontjes begon ze zelf over het boek… ‘Wat een aardig boek is dat,’ zei ze. ‘Leuk geschreven ook. Dat wilde ik je even laten weten.’
‘Fijn moeder, wat vond je van de inhoud?’
‘Daar kom ik nog op terug als ik het uit heb,’ zei ze.
Prima, ik hoor het wel, dacht ik.
Wat is je belangrijkste conclusie?
Onlangs ging ik even op de koffie en het boek lag al klaar op tafel. Ah, je hebt het uit! ‘Ja en ik ben blij dat ik het gelezen heb,’ zei mijn moeder.
‘En wat is je belangrijkste conclusie?’ vroeg ik. Haar antwoord luidde dat er in enkele tientallen jaren erg veel veranderd is! En dan vooral in positieve zin. Communiceren, gevoelens delen, gewoon omgaan met artsen, het bestaan van een schisis team. Het zijn de grootste pluspunten gezien door de ogen van een moeder van 82.
Terug naar vroeger
Mijn moeder heeft me verslag gedaan van de situatie in 1963. Lees en huiver… Uiteraard was niet bekend of er een jongen of een meisje gebaard zou worden en of er eventuele oneffenheden zouden zijn. Toen bleek dat er sprake was van een enkelzijdige lip– en kaakspleet kwam er een specialist kijken. Hij zei tegen mijn ouders: ‘Ahh, een hazenlip, daar zie je straks niets meer van…’
Waarschijnlijk reageren jullie nu net zo als ik toen ik het verhaal hoorde; met ongeloof, verbazing, opstandig bijna. Destijds bestond het ‘schisisteam’ uit deze ene man. Hij was plastisch chirurg, maar gaf ook logopedie-oefeningetjes mee. Uiteraard, denk ik, wist hij niet beter dan dat hij het goed deed.
Als de dokter het zegt, dan is het zo
De reactie van mijn ouders was minstens zo ongeloofwaardig, althans nu. Voor die tijd was de reactie vrij normaal… Mijn ouders accepteerden de opmerking van de dokter, want als de dokter het zegt dan is het zo! Dus als de dokter zegt het komt goed, je ziet er straks niets meer van, dan trek je dat niet in twijfel, je praat er zelfs niet meer over. Hein heeft een hazenlip, succes met je leven!
Moet ik mijn ouders iets kwalijk nemen? Of de dokter? Of al die eikels die me uitscholden? Schiet ik er iets mee op? Wat zou jij doen?
Groeten van Hein
Ben ietsje later dan jij met een enkelzijdige lip-en kaakspleet geboren. En helaas kan ik er ook niet met mijn moeder over praten. Onze ouders waren toen niet voorbereid op een schisis en ze werden helaas ook niet echt goed begeleid. En we schisis-eigenaars zijn bang het gesprek met hen aan te gaan want we willen zeker geen schuldgevoelens laten opkomen.
Dus chapeau dat jouw moeder het boek van Marleen heeft gelezen. Maar ik vermoed dat de problemen door het hebben van een kind met schisis toen nog heel wat andere waren en nergens tot nu toe gethematiseerd worden. Dat kan ook Marleen niet want ze hoort al tot een andere genaeratie en eigenlijk moeten die mama’s uit die generatie de initiatief nemen om erover te schrijven of te vertellen. Bv hebben mama’s van toen zeker heel groot spijt van geen borstvoeding te kunnen geven of het baby’tje twee of zelfs drie weken in ziekenhuis achter te laten waar zelfs geen bezoek mogelijk was. Dat heeft niet allen een trauma bij het kind maar zeker ook bij de ouders veroorzaakt. Het zou leuk zijn als mama’s over hun ervaringen in de jaren 60, 70 en 80 zouden kunnen schrijven.