‘Een ‘nieuw’ kind is wennen!’ – Gastblogger Jannie Bijlsma

Elke maand vind je op schisiservaringen.nl een blog van Jannie Bijlsma. Dit keer over een ziekenhuispauze, het verwerkingsproces, genieten en bijzondere reacties van de buitenwereld.

Alex met zijn nieuwe lach.

En toen was de eerste ingreep, de lipsluiting, achter de rug! Hoe nu verder? Een ziekenhuispauze! En dat na 5 maanden lang wekelijks het ziekenhuis te hebben bezocht. Best raar, zomaar één vrije dag extra in de week! Natuurlijk duurde het consult nooit een hele dag, maar met een reistijd van minstens 75 minuten was de dag zo voorbij; toch een ‘verloren’ dag. Het ziekenhuis konden we voorlopig missen als kiespijn, alhoewel we hele fijne artsen hebben en de behandeling tot nu toe goed is verlopen. Het was wel even lekker zo. Bovendien zou het niet lang duren tot de tweede operatie in beeld zou komen.

Een nieuw gezichtje

Het was wel wennen aan onze nieuwe Alex. Zijn gezichtje dat nu zo in ‘evenwicht’ was door de lipsluiting. Pas nadat Alex zijn lip gesloten was, beseften wij hoe zijn gezichtje toch eigenlijk uit elkaar had gelegen. Zijn gezichtje was na de ingreep rond en voor het oog symmetrisch. Zo ontzettend anders! En zo mooi!

Jannie met haar beide kinderen.

De herinnering blijft mij raken

Er ging een enorm dankbaar gevoel uit naar de chirurg die Alex zijn lip zo mooi gesloten had. Het neusje wat zo mooi in model gebracht was. Het besef hoe breed de spleet van Alex geweest was, kwam toen pas. Pas toen ik zag hoe Alex zonder dat schoonheidsfoutje geweest zou zijn.
Ook begon het verwerkingsproces nu pas echt. Toen er als het ware tijd over was, toen we even niet meer geleefd werden door de medische molen, die al gelijk na de twintig weken echo begonnen was. Toch mistte ik de ‘oude Alex’ soms. Wanneer hij naar mij lachte was het maar zo’n smal lachje wat hij tevoorschijn toverde. Ik was de ontzettende brede lach van onze jongen gewend, een lach die ik nooit zal vergeten. De herinnering eraan blijft mij raken.

Happen vanaf een lepeltje.

Zo simpel kan eten zijn

De voedingen gingen super gemakkelijk. Alhoewel Alex zijn gehemelte nog niet gesloten was, had hij nu wel veel meer kracht om uit de fles te drinken. Hij dronk voor de ingreep uit een gewone speen, maar toch merkte ik duidelijk verschil. Het kostte hem veel minder energie. En ook de fopspeen ging veel beter, die viel niet meer steeds uit zijn mondje. Vaste voeding happen van de lepel ging ook een stuk makkelijker. Daar ik het eerder het in zijn mond moest laten glijden, kon hij nu happen van het lepeltje.
Dit alles gaf vertrouwen in de volgende ingreep. Als deze ook zoveel winst zou opleveren, dan zou dat geweldig zijn. Ik hoopte dat de voeding, die toen nog terugliep via zijn neusje, dan voorbij zou zijn.

alex samen met zijn grote zus.

Tja, de reacties

Ik was al wel gewend aan de gewenste en ongewenste reacties van de buitenwereld. Maar de verandering van Alex zijn aangezicht, bracht ook weer nieuwe reacties met zich mee. Mensen die ook even moesten wennen aan zijn gezichtje. Maar ook van die mensen… Mensen die nooit een woord gerept hadden over Alex zijn schisis, en het dan nodig vonden om te laten weten ‘hoe mooi gelukt HET toch was’. Waarop ik vervolgens met de minste moeite kon invullen wat ‘DIT sociaal onhandige mens’ voorheen dacht, maar niet had durven zeggen. En mensen die het net als ons een knap staaltje werk vonden van de plastische chirurg. En daarbij om zijn naam vroegen! Het zichtbare resultaat bij Alex beloofde hen waarschijnlijk goede hoop voor een persoonlijke cosmetische ingreep. 😉

Heb je een opmerking of vraag? Jannie vindt het leuk als je een reactie achterlaat.