‘Ik zat er doorheen: slapeloze nachten, emoties, bezoek, het kolven, voeden en weer kolven.’ – Lieselotte

Lieselotte vertelt haar verhaal over de bevalling en de eerste week in het ziekenhuis na de geboorte van haar zoontje die met een volledige schisis ter wereld kwam. Ze vertelt veel over diverse aspecten van de voeding, zoals kolven, borstvoeding, drinktechnieken en experimenteren met flessen en spenen.

Naam: Lieselotte Geens
Geboortejaar: 1982
Woonplaats: Turnhout
Relatie tot schisis: Zoontje is geboren met een volledige schisis
Behandeling: Schisisteam Leuven

Natuurlijke bevalling

‘Op 16 december 2013 was ik uitgerekend. Die dag had ik ‘s morgens een controle en ik werd aan de monitor gelegd. “Deze week komt het nog niet, hoor,” zei de gynaecoloog. “Denk er maar al eens over na of je voor de feestdagen of erna wilt worden ingeleid.” Liever helemaal niet eigenlijk, dacht ik. We wilden een natuurlijk bevalling. En nee, u mag niet voelen of er al opening is, laat alles maar zijn gangetje gaan.’

Naar het ziekenhuis

‘Toen ik me ’s namiddags even op de zetel legde, sprak ik onze baby even streng toe. Als hij wilde dat zijn meter – die in Spanje woont – op bezoek kon komen, dan moest hij er wel wat vaart achter zetten! Ik denk dat hij heeft geluisterd, want toen ik om 17.00 uur opstond, brak mijn water. Toen ik een uurtje later ook bloed begon te verliezen, zijn we toch maar naar het ziekenhuis gereden.’

Het ging te snel

‘Ondertussen kwamen de weeën al om de 4 minuten. Wauw, ineens ging het wel snel! Nog even en we zouden ons kindje in onze armen houden! Algauw bleek dat het allemaal té snel ging, en het bloedverlies werd veroorzaakt door placentaloslating. Daar ging mijn natuurlijke bevalling…’

Dat was het dan

‘Ik werd met spoed geopereerd en om 20.24 uur werd onze baby onder luid protest uit mijn buik gehaald. Wat kon hij hard wenen! Ik dacht altijd dat pasgeboren babytjes alleen maar piepten… Hij werd meteen bij me weggehaald. Ik hoorde in de verte nog iemand – mijn man, zo bleek achteraf – zeggen dat het een jongen was. Er werd snel een foto genomen en dat was het dan.’

Het langste uur van mijn leven

‘Het duurde meer dan uur voor ik hem kon zien en in mijn armen kon houden. Het langste uur van mijn leven, zoals ik daar lag op de operatietafel, met armen en benen vastgebonden. Gelukkig was mijn man lekker met mijn zoontje aan het kangaroëen, wat heerlijk was om te zien toen ik eindelijk bij hen op de kamer werd gereden. Eindelijk kon ik mijn jongen in mijn armen nemen en kijken of hij wel tien vingertjes en teentjes had. Even was het wennen, zijn spleetje, maar wat was hij mooi, mijn jongen!’

Lactatiekundige ingeschakeld

‘Ons aapje werd op mijn buik gelegd, maar ik was te verdoofd om te weten wat ik moest doen. Gelukkig waren we goed voorbereid en hadden we op voorhand een lactatiekundige ingeschakeld. Hoewel het ondertussen al erg laat was, stond ze al snel naast mijn bed. Ze hielp met het aanleggen, maar zoals we hadden gevreesd was het een volledige schisis met een erg brede gehemeltespleet. Onze jongen kon zijn mondje zelfs niet rond de tepel sluiten, laat staan een vacuüm maken. Snel werd de kolf boven gehaald die we al op voorhand hadden gehuurd, en weer hielp de lactatiekundige me. De paar kostbare druppels die ik al kreeg, zoog ze op met een spuitje en spoot ze langzaam in zijn wangholte. Zo kon onze jongen die oplikken zonder zich te verslikken. Zijn buikje was vol en voldaan nestelde hij zich tegen mijn borst en viel in slaap.’

Ik liet onze jongen bij me in bed slapen

‘Ik heb de hele nacht niet geslapen. Door de keizersnede kon ik niets doen, ik moest voor alles de verpleging bellen, dus liet ik onze jongen gewoon bij me in bed slapen. Zo kon ik hem steeds troosten wanneer het nodig was, maar ik durfde niet zelf te slapen uit schrik dat hij uit bed zou rollen. Hij was nog zo klein!’

Kolven

‘Elke 3 uur moest ik afkolven om de melk op gang te krijgen, 10 minuten aan elke kant, dan even masseren en nog eens 5 minuten aan elke kant. Ik durfde niet dubbelzijdig kolven omdat ik dan wel eens wat morste en die paar druppels waren zo kostbaar! Maar dat betekende wel dat mijn jongen soms lang moest wachten op zijn papje. Algauw had ik het uitgedokterd: onze jongen legde ik op mijn benen zodat ik hem kon wiegen terwijl ik kolfde. Tussen de voedingen keek ik naar hem terwijl hij sliep, ons kleine wonder. En zo brachten we de eerste nacht door.’

Sociale media onderschat

‘Gelukkig kwam mijn man ’s morgens, zodat ik hulp had. Hij werd al snel heel bedreven in het opvangen van die druppeltjes. Maar meteen kwam ook al het bezoek. We hadden bewust een week gewacht met het verzenden van de kaartjes, maar we hadden de sociale media onderschat. Dag en nacht ging mijn gsm, en bezoek kwam wanneer het hen het beste uitkwam. En wanneer er geen bezoek was, dan had de verpleging wel wat te doen bij mij of onze jongen.’

Kwetsend als anderen hem als minder volmaakt zien

‘Ik had me voorbereid op vervelende reacties, maar dat viel allemaal wel heel goed mee. We kregen alleen wel 100 keer te horen dat ze tegenwoordig alles zo mooi kunnen maken en dat we er binnenkort niets meer van zouden zien. Ik denk dat de meeste mensen niet goed begrijpen wat schisis precies is en daarom ook niet verder kijken dan de lip. Ik weet nog steeds niet wat ik op zo’n opmerking moet antwoorden. Wat ons betreft was ons aapje helemaal perfect zoals hij was en soms vind ik het kwetsend als anderen hem als minder volmaakt zien.’

Tijd om gewoon te genieten

‘Toen mijn man ‘s middags na zijn papje even wat ging eten, had ik eindelijk tijd om gewoon te genieten van mijn jongen, hem te bewonderen en over zijn haartjes te strelen. Tijd om naar zijn spleet te kijken en me af te vragen hoe het nu verder moest. Hij was nog zo klein, maar zou al snel zoveel moeten meemaken!’

Urenlang kolven voor slechts een paar milliliter

‘Tegen het einde van de tweede dag was ik doodop. Het vele bezoek, de verpleging die constant in en uit liep, de slapeloze nachten, de emoties en het kolven, voeden en weer kolven, dat begon door te wegen. Zou ik dit nu de komende maanden moeten doen? Die paar milliliters die ik ondertussen kolfde waren weer aan het minderen en ook al zei de verpleging dat dit normaal was, ik voelde me vreselijk dat ik meer dan 5 uur per dag spendeerde aan het kolven van slechts een paar milliliter.’

Zoontje toch aanleggen

‘‘s Avonds kwam onze lactatiekundige weer op bezoek, even kijken hoe het met ons ging. Ze zag meteen dat ik er dooheen zat. De avondverpleegster had me in de zetel gezet zodat ik eens uit bed kon, maar ik hing nog steeds aan een hoop draden. lk herinnerde mezelf eraan dat het bij borstvoeding niet alleen om de melk draait; het is ook troost, nabijheid en een moment om samen te knuffelen. Ik vond het een beetje vreemd om mijn zoontje aan te leggen ondanks dat hij niet kon drinken, maar met de argumenten dat het goed was voor zijn immuunsysteem en mijn melkproductie heeft ze me toch overgehaald. Op het moment dat mijn jongen zich tegen me aan nestelde, even snuffelde en enthousiast aan mijn borst begon te sabbelen om even later lekker in slaap te sukkelen, voelde ik alle stress en vermoeidheid van me afglijden. Het gaf zo’n goed gevoel, dit was echt zoals het moest zijn. Ook nadat ze was vertrokken, zijn we zo nog lang blijven zitten, eindelijk wat tijd voor onszelf.’

Vreemd

‘Omdat ik nog steeds niet had geslapen, wilde de verpleging ‘s nachts onze jongen een paar uur meenemen. Ze zouden hem dan wel kunstvoeding geven. Ik vond dat heel vreemd, zelfs ik wist dat dat ervoor kon zorgen dat ik onvoldoende melk aan zou maken voor onze jongen. En dan was alle moeite die ik tot nu toe had gedaan, voor niets geweest. Ik heb hem lekker bij mij gehouden.’

Ik moest rusten, ik deed veel te veel

‘De derde dag werd ik eindelijk losgekoppeld van alle draden en in de douche geholpen. Wat kan een warme douche deugd doen! Ik werd ook weer terug in mijn zetel geholpen, eindelijk kon ik uit dat bed, eindelijk kon ik mijn kind zelf verzorgen! Toen de gynaecoloog-assistente kwam controleren kreeg ik wel naar mijn voeten dat ik moest rusten, ik deed veel te veel. Tja, als zij voor een verpleegster zorgden die alles kwam doen dan was het goed, maar ik ging mijn kind echt niet laten wenen omdat zij vond dat ik moest rusten.’

Goede drinktechniek

‘Mijn melkproductie begon ineens ook omhoog te gaan. Die paar druppels werden 5 milliliter en op het einde van de dag zelfs 20 milliliter! En onze jongen dronk het allemaal op, wat deed hij het goed! Dankzij het spuitje had hij een goede drinktechniek ontwikkeld waarbij hij met een soort kauwbeweging de melk van zijn kaakholte naar binnen werkte, zonder zich ook maar eenmaal te verslikken, tegen de verwachtingen van de kinderartsen in. Het spuitje bleek echter onhandig voor grotere hoeveelheden, de dag erna zouden we beginnen experimenteren met verschillende spenen.’

Borstvoeding vonden ze maar niks

‘Ze zijn die dag ook onze jongen komen halen om wéér bloed te trekken. Ze namen hem mee, ik mocht er niet bij zijn en ik kreeg hem pas drie kwartier later terug. Vol blauwe plekjes van het prikken. Alsof het al niet erg genoeg was dat ze elke dag zijn suiker testten met een prik. Zelfs de verpleging vond het overbodig, die test doen ze normaal alleen bij kinderen die onder de 3 kg of boven de 4 kg wegen en ik had een gezonde baby van 3.740 kg. Dat was dus één van de redenen dat ik niet in het ziekenhuis had willen blijven met mijn kind. Ik wist dat de kinderartsen allerlei onnodige onderzoeken zouden doen. Voor mijn bevalling had ik hier met hen hier een discussie over gehad en ik was alle vertrouwen in hen kwijt. Borstvoeding vonden ze ook maar niks, dat lukt de meeste “normale” kinderen zelfs niet, zeiden ze me. Ik vond het heel moeilijk te moeten blijven in een ziekenhuis dat zo’n slecht borstvoedingsbeleid had, terwijl ik net extra hulp nodig had.’

Met verlegen zijn kwam ik geen stap verder

‘Op dag 4 was ik al zo gewend aan het kolven en aanleggen, dat ik me er niets meer van aan trok als er bezoek was. Mijn aapje moest nu eenmaal eten, met verlegen zijn kwam ik geen stap verder. Nog steeds had ik niet geslapen. Telkens als ik wat weg begon te dommelen kwam er bezoek of verpleging binnen. Zelfs ‘s nachts stond er soms iemand naast mijn bed, dan kwamen ze me wakker maken om te vragen wanneer ze me wakker moesten maken om af te kolven… En al heel vroeg ‘s morgens stonden ze daar alweer om onze jongen te onderzoeken. Maar die dag bracht de assistent-gynaecoloog ook goed nieuws; omdat ik al zoveel zelf deed, mocht ik de dag erop naar huis. Wel verwarrend, de ene dag mocht ik niks doen, de andere dag werd ik beloond omdat ik dat had genegeerd. Maar ik was het ziekenhuis beu en wilde thuis in mijn eigen bed, op mijn eigen plek, rustig kunnen genieten van onze jongen. Want daar had ik nog steeds niet veel tijd voor gehad.’

Experimenteren met verschillende spenen en flessen

‘De vijfde dag kwam een andere lactatiekundige ons helpen om te experimenteren met verschillende spenen en flessen. Enkel de Habermanspeen van Medela ging goed. Die werkte met hetzelfde principe als de spuitjes, alleen konden we nu grotere hoeveelheden melk geven. Dat was nodig, want onze zoon dronk nu ongeveer 30 milliliter! En hoe trots was ik, want dankzij het feit dat ik ondanks de vermoeidheid elke 3 uur was blijven kolven en tussendoor mijn jongen was blijven aanleggen, had ik zelfs een klein beetje melk in de ijskast staan. In plaats van dat onze jongen moest wachten tot ik had gekolfd, kon zijn vader nu een flesje geven terwijl ik kolfde.’

Borstvoeding is meer dan melk alleen

‘In het ziekenhuis liep er overdag te veel volk in en uit en ’s nachts stond ik er alleen voor, maar toen we eindelijk met zijn drietjes thuis waren, kon mijn man me ook ’s nachts helpen, zodat ik eindelijk kon rusten. Ik had er ondertussen een gewoonte van gemaakt om onze zoon aan te leggen wanneer hij moe was of wat begon te jammeren.’

‘Inmiddels is mijn aapje 8 maanden oud en nog steeds kruipt hij als hij moe is tegen mijn borst. Als hij gaat slapen draait hij rond zoals jonge hondjes in hun nest doen, met veel gesnuffel zoekt hij zijn plekje op mijn blote borst tot hij helemaal goed ligt en valt dan bijna onmiddellijk in slaap. Ja, borstvoeding is meer dan melk alleen, het is vloeibare liefde en ik ben zo dankbaar dat ik dat nu nog altijd kan delen met mijn jongen.’

Laat gerust een reactie achter voor Lieselotte!