Geboren met een schisis Ervaringsverhalen over schisis
“Ik kom uit een gezin van 5 en maak deel uit van een tweeling. Toen mijn tweelingbroer en ik werden geboren hadden mijn ouders al een zoon met een schisis. Ik was het tweede kind in het gezin die met deze aandoening ter wereld kwam. Mijn tweelingbroer was schisisvrij. Nog steeds heb ik moeite met mijn schisis. Praten hierover doe ik liever niet. Toch wil ik mijn vrij heftige verhaal delen. Al is het alleen al om mensen te laten lezen hoe ik ben behandeld door mijn eigen broer. De buitenwereld oordeelt toch wel over je, maar je thuisomgeving hoort veilig te zijn.”
Naam: Irene (1957)
Familiesituatie: Getrouwd, moeder van een 26-jarige dochter
Woonplaats: Amsterdam
Relatie tot schisis: Geboren met een lip-, kaak- en gehemeltespleet plus een plat neusje, geen huig
Behandeling: Emma kinderziekenhuis en het Wilhelmina Gasthuis, Amsterdam
“Mijn vier jaar oudere broer met schisis zie ik niet als mijn broer. Gevoelsmatig heb ik maar 2 broers. Er is dan ook veel gebeurd. Deze ‘broer’ had alleen een lipspleet. Zijn gehemelte was gesloten en tevens had hij een normale neus. Hij heeft dus geluk gehad, ik was er slechter aan toe. Gedeelde smart is halve smart, zou je denken. Niets is minder waar, ik ervoer totaal geen steun van hem. Mijn ‘broer’ vond het nodig om mij tijdens mijn hele jeugd uit te schelden en te treiteren. Hij heeft mij nooit als zijn zus gezien. ‘Platneus’, ‘boksersneus’, ‘lelijk mens’, ‘aap’, ‘hazenlip’, ‘monster’; ik heb het allemaal te horen gekregen. Ik heb dit nooit kunnen begrijpen, hij had immers dezelfde aandoening als ik!”
Irene en haar tweelingbroer, 18 maanden oud.
Geen hulpverlening
“Mijn lieve ouders hadden veel moeite met mijn broer, ze hebben hem ontelbare keren ter verantwoording geroepen. Het hielp echter niks. Hij bleef gewoon doorgaan met pesten en verziekte vaak de sfeer in huis. Ik neem mijn ouders niets kwalijk. Zij hebben hun uiterste best gedaan om hem in het gareel te houden. Helaas was er in die tijd weinig hulpverlening te vinden bij dit soort problematiek. Nu ik zelf volwassen ben denk ik dat hij een onhandelbaar, moeilijk kind was. Begin jaren zestig was er nog niet zoveel bekend over psychische hulp bij kleine kinderen. Als hij in deze tijd opgegroeid zou zijn, dan zou hij bijna zeker in het behandelcircuit terecht zijn gekomen.”
Gepest en getreiter
“Het gepest en getreiter van mijn ‘broer’ is nooit opgehouden. Gelukkig ging hij toen hij 19 jaar was samenwonen. Ik was toen 15 en had thuis eindelijk rust. Ik heb nog nooit een normaal gesprek met hem gevoerd. Hij heeft nu de ziekte van Parkinson en zit al jaren in een verpleeghuis. Hij zou mijn steun en zorg nu goed kunnen gebruiken, maar zoals hij er nooit voor mij is geweest, ben ik er nu niet voor hem. Ik wil helemaal niets meer met hem te maken hebben. Voor mij bestaat hij niet meer.”
Dansles
“In de jaren zestig bestonden er nog jongens- en meisjesklassen, ik zat dan ook in een klas met alleen maar meiden. Ik heb het altijd fijn gehad op school, zowel op de basisschool als later de Mavo. Op beide scholen werd ik weinig gepest. Een keer of 4 per schooljaar werd ik nageroepen, dan riepen ze hazenlip. Ik had altijd wel een paar vriendinnetjes. Toch bleef ik onzeker, ook door mijn lengte, ik ben vrij lang. Weet je hoe ‘leuk’ het is dat als je als 16 jarig meisje op dansles zit en geen enkele jongen met je wil dansen door je lengte en schisis? En dat er dan door de dansleraar een jongen wordt aangewezen die dan met mij ‘moet’ dansen. Dit vond ik vernederend.”
Een schoolfoto van Irene, 12 jaar oud.
Introvert
“Op al mijn rapporten van school stond dat ik een stil en teruggetrokken meisje was. Dit klopt ook, ik was en ben heel introvert. Ik ben nooit iemand geweest die veel praat en ik zal ook nooit méér gaan praten, hoe oud ik ook mag worden. Ik ben hierover al zo vaak aangevallen door mensen, op school en destijds op mijn werk en niet te vergeten mijn schoonfamilie. Ik heb hier zo genoeg van. Laat me, ik ben zoals ik ben en laat me mezelf zijn!”
“Ik las laatst in een tijdschrift dat mensen met een schisis vaak introvert zijn, niet zo verwonderlijk, je wil beslist niet opvallen. Zonder de schisis was ik misschien wel spontaner geweest. Jammer genoeg heb ik maar een leven.”
Neuscorrectie
“In totaal ben ik 3 keer geopereerd. Toen ik 6 weken oud was werd mijn gehemelte gedicht en mijn lip was aan de beurt op tweejarige leeftijd. Mijn neuscorrectie vond plaats toen ik 21 was, in 1979. Mijn rechterneusvleugel zat bijna dichtgedrukt. Dit zorgde ervoor dat ik een platte neus had. Van de neuscorrectie kan ik me nog herinneren dat mijn moeder en mijn tweelingbroer me op een zondagavond naar het ziekenhuis brachten. Na heel veel knuffels aan mij gegeven te hebben vertrokken zij weer naar huis. Op maandagochtend werd ik geopereerd. Ik weet nog dat ik operatiekleding aan moest en dat ik naar de OK werd gereden. Daar was het vreselijk koud, ik was echt aan het rillen. Het moment dat ik onder narcose werd gebracht vond ik erg spannend, het idee dat je echt helemaal van de wereld bent was eng.”
Niet tevreden met het resultaat
“Na de operatie werd ik naar de recoverruimte gebracht. Ik vond het daar niet prettig. Er lagen nog meer mensen, sommigen hadden echt veel pijn en dat hoorde ik. Gelukkig mocht ik daar vrij snel weer weg. Na 2 dagen mocht het verband eraf. Ik was niet blij met het resultaat. De doorgang in mijn rechterneusvleugel was nu wel open, maar mijn neus was nog steeds een beetje plat. Ik heb toen meteen gezegd dat ik er niet tevreden was met het resultaat. De plastisch chirurg zei toen dat er geen mogelijkheden waren om het resultaat te verbeteren. Voor mij was dit een regelrechte teleurstelling. Mijn ouders vonden mijn neus wel mooi geworden, en andere familieleden en collega’s ook.
“Als ik nu terugkijk op mijn behandelingen dan heb ik spijt dat ik nooit om een second opinion voor een eventuele nieuwe neuscorrectie heb gevraagd. Misschien dat er nu meer mogelijk is, maar dat zal toch betekenen dat ik weer geopereerd moet worden. En ik sta er nu niet zo onbevangen in als toen ik 21 was.”
Eenzaam en jaloers
“Van mijn ouders heb ik altijd veel liefde mogen ontvangen. Ik was stapelgek op mijn moeder. Mijn band met mijn vader was iets minder. In de pubertijd heb ik mij vaak heel eenzaam gevoeld. Ik had niemand, behalve mijn ouders. Ik was jaloers op mijn zus en broers die wel relaties hadden. Dit wilde ik ook zo graag. ‘Waarom heb ik die schisis, mam?’, vroeg ik regelmatig aan mijn moeder. Zij sprak mij altijd weer moed in, ik ben haar veel dank verschuldigd.”
“In 1980 ontmoette ik mijn huidige man en we vielen als een blok voor elkaar. We zijn al 30 jaar getrouwd. Samen kregen we een dochter. Zij werd geboren zonder schisis, maar als mijn dochter deze aandoening wel had gehad dan was ze me even lief geweest. Ik ben heel blij met haar. Mijn lieve moeder is daags na de geboorte van onze dochter overleden, zij heeft haar kleindochter nooit gezien, maar wat zou ze trots zijn geweest op haar!”
Muziek geeft me troost
“Ik heb altijd een passie gehad en dat is muziek. Tegenover de bank waar ik voorheen werkte zat een platenzaak en wekelijks kocht ik daar vele LP’s en muziekcassettes. Vaak voor honderden guldens in de maand, het kon me niet schelen. Muziek gaf – en geeft – me veel troost. Als ik dan alleen in mijn kamer zat en die mooie muziek hoorde, dan kon ik even alles van mij afzetten. Heerlijk. Ik koop nog steeds veel muziek. Nu vooral veel muziek-DVD’s, dat is echt genieten voor mij.”
Nooit geaccepteerd door schoonfamilie
“Helaas heb je een schisis niet voor even, maar voor het leven. Ik ben nooit geaccepteerd door mijn schoonfamilie en daar heb ik het nog steeds moeilijk mee. Tegen de kennismaking met mijn schoonzussen zag ik als een berg op. Tijdens een verjaardagsfeest was het zover. Op een gegeven moment stonden de zussen van mijn man in de keuken, die vlak naast de woonkamer lag. Ik hoorde hen praten en lachen. ‘Wat is ze lelijk en stil.’ ‘Hij kan toch wel wat beters krijgen.’ Ze maakten me belachelijk. Ik voelde de grond onder me wegzakken. Mijn man zijn zussen hebben de lelijkste dingen over mij gezegd. Toen mijn schoonmoeder overleed wilde ik mij voorstellen aan een nicht van mijn man. Zij zei: ‘Wat zie jij eruit, hoe kom je aan zo’n lelijk gezicht?’ Hoe onbeschoft kan je zijn?! Ik heb toch niet om een schisis gevraagd? Het contact met die familie is minimaal. Mijn schoonfamilie heeft nog nooit een excuus gemaakt.”
Nooit meer zo’n vernedering
“Omdat ik dit heb meegemaakt wil ik de schoonfamilie van mijn dochter niet ontmoeten. De familie van haar vriend is erg op uiterlijk gericht en gaat volgens de laatste mode gekleed. Ik ken alleen zijn ouders, dat vind ik genoeg. Ik wil nooit meer zo’n vernedering meemaken. Mijn dochter begrijpt dit heel goed en dringt ook niet aan. Mijn man vindt het ontzettend vervelend voor mij dat dit alles gebeurd is en dat ik me zo voel. Hij steunt mij gelukkig en zegt dat ik de allerliefste ben en hij met mij oud wil worden.”
Uiterlijk
“Mijn uiterlijk is belangrijk voor me. Ik zorg altijd dat ik er netjes uit zie. Ik merk dat nu ik ouder word mijn oogleden gaan hangen. Dit kan er ook nog wel bij, denk ik dan. De buitenwereld beoordeelt je toch op je uiterlijk, dit zal altijd zo blijven. Als ik naar de gezichten van mijn zus en broers kijk dan denk ik: ‘Zo had ik er ook wel willen uitzien’. Wat ik ook moeilijk vind is dat ik altijd in de schaduw van mijn tweelingbroer sta. Hij heeft een leuk uiterlijk, is extravert en heeft een vlotte babbel. Alles wat ik niet heb.”
De schisis belemmert mij
“Ik mijmer er wel eens over hoe mijn leven was geweest als ik een normaal uiterlijk had gehad. Ik zie mijn schisis nog steeds als een negatief iets. Ik denk dat als ik een geen schisis had gehad, ik dan meer had gedurfd. Ook was ik dan niet zo introvert geweest. Die schisis belemmert mij – nog steeds – om vrolijk te zijn en om veel te praten. Ik heb me altijd meer voor mijn neus geschaamd dan voor mijn lip. Wat ik heb gemist is dat ik van tijd tot tijd wel eens met een vertrouwenspersoon had willen spreken, om zo mijn gevoelens en onzekerheden met iemand te bespreken. Buiten mijn ouders om is er nooit eens iemand geweest die aan mij vroeg: ‘Hé Irene, hoe voelt het nou voor jou om met een schisis te leven?’”
Minderwaardigheidscomplex
“Ik heb duidelijk heel lang een minderwaardigheidscomplex gehad. Ik heb hier in het verleden hulp voor gekregen. Ik leerde om assertiever te worden. Maar de onzekerheid blijft. We leven in een zieke wereld waarin je vooral aanzien hebt als je mooi bent. Ik zou me wat minder aan moeten trekken wat andere mensen van mij vinden. Niemand is perfect. Maar het blijft moeilijk. Ik ben zo onzeker. Ik weet dat ik naar het totaalplaatje moet kijken, en misschien wil ik wel te veel.”
Irene zoals ze er tegenwoordig uitziet.
Pesten
“Er wordt de laatste tijd in de media veel over pesten gesproken. Pesten doet zo’n pijn, ik zou willen dat iedereen beseft dat niemand zichzelf heeft gemaakt. Voor het medische aspect van een schisis is veel aandacht, maar het psychische aspect, dat mag je als schisispatiënt lekker zelf uitzoeken. Voor het emotionele aspect moet véél meer aandacht komen. Verder vind ik het woord hazenlip een scheldwoord, schisis is veel beschaafder.”
Toch positief
“Ondanks alles sta ik toch positief in het leven. Ik heb een lieve man en een allerliefste dochter, zij geven mij veel warmte en genegenheid.”
Hallo Irene,
Een heel heftig verhaal.
Wat een woede zit er nog in je en wat is dat ontzettend jammer.
Het komt op mijn over dat je nog steeds een heel laag zelfbeeld hebt, wat zonde.
Natuurlijk heeft je schisis hier deels mee te maken, maar ik had graag gelezen dat het je juist sterker heeft gemaakt.
Als ik het zo lees en zie zijn er heel veel positieve punten. Aan de foto’s te zien vind ik dat het juist heel mooi gemaakt is. En zeker voor die tijd. Ook ben je maar 3 x geopereerd. Je bent weinig gepest door buitenstaanders. Helaas wel door je broer, wie weet had hij ook wel een heel laag zelfbeeld en heeft hij dat op jou afgereageerd.
Ik vind het jammer voor je dochter dat je haar schoonfamilie weinig kans geeft om te laten zien dat ze het bij het verkeerde eind hebben, maar ik weet natuurlijk niet precies hoe het voor jou voelt.
Ik denk dat hoe positiever je uitstraling is hoe minder mensen de schisis zien.
In ons gezin hebben we de schisis altijd positief benaderd en er nooit zo de nadruk op gelegd, wat zeker voor de kinderen goed is uitgepakt.
Ik kan me natuurlijk niet in jou gedachten verplaatsen en misschien zie ik het wel helemaal fout. Misschien is het niet verkeerd om hier alsnog hulp bij te zoeken.
Ik wens je in ieder geval veel wijsheid en sterkte en hoop dat je dat negatieve gevoel om kan zetten in iets positiefs.
Liefs, Gertruud.
Hallo Gertruud,
Dank voor je snelle reactie. Als je bijna elke dag door je broer wordt gepest, dat tast je zelfbeeld aan.De scheldwoorden die hij mij toeriep, kunnen echt niet door de beugel. Mijn zus en 2 broers spreken er schande over. Mijn “broer”Martin had geen laag zelfbeeld. Ik krijg het haast mijn mond niet uit, maar ondanks zijn llipspleet , had hij wél een knap gezicht en daar gaat het toch om in deze maatschappij.Bij ons thuis was de schisis ook geen issue. Mijn moeder was een hele positieve en spontane vrouw.Ik werd net zo opgevoed als de andere kinderen.Mijn dieptepunt is echt mijn neus geweest. Als je 21 jaar met een platte en scheve neus loopt, nou daar werd ik echt niet vrolijk van.Als het resultaat van de operatie dan ook teleurstellend is ,dan breek je echt.Op mijn linkerneus-vleugel zat een scheef en plat stuk, zo lelijk.Ik heb hierover zoveel verdriet gehad.Tegenwoordig opereren ze eerder, gelukkig maar.
Maar, ik kan iets positiefs melden, ik heb het ook al aan Marleen verteld. Vanaf begin 2014 zie ik het platte, scheve gedeelte op mijn neus niet meer. Eindelijk, na 35 jaar wachten, heb ik de neus die ik zó had gewenst op 23.1.1979. Het is schijnbaar vergroeid.
Voor mij is het een wonder. Ik kan mijn geluk niet op en ik kan het wel van de daken schreeuwen: ik ben zo ontzettend blij!Ik zie de toekomst met vertrouwen tegemoet, ik ben nu heel positief.
Liefs Irene.
Irene, ik ben heel blij voor je.
Omdat je de moed heb gevonden om je verhaal te vertellen, misschien werkt dit wel als een bevrijding en kan je er in de toekomst makkelijker over praten.
En dan eindelijk de neus die je wilde, dat zijn toch al 2 positieve dingen.
Hallo Gertruud.
Dank je wel voor je lieve reactie. Het is inderdaad een opluchting dat ik mijn verhaal bij Marleen mocht doen. Ik ben Marleen ook heel dankbaar voor deze kans.
Liefs Irene.
Hoi Irene,
Het is erg dat je het zo hebt meegemaakt allemaal. Echt heftig. Ook niet te geloven hoe familie ook kan doen soms. Ik heb ook een schisis en hazelip vind ik ook geen fijn woord. Jouw broer had alles wat jij niet had las ik, hij kan dan wel een leuk uiterlijk hebben en een vlotte babbel. Maar dat zal niet altijd in zijn voordeel werken. Jij hebt alles wat hij niet heeft en dat is dat je jezelf kent en liefde kan geven. Dat kan je broer niet.
Gelukkig ben je nu tevreden over jezelf en positief zoals je zelf verteld. Hou dat zo!
Groetjes Romy.
Hoi Romy,
Het voelt zo goed om zo’n lieve reactie van een lotgenoot te mogen ontvangen. Dank je wel!
Life is not easy, het voelt nog steeds als een dolksteek in mijn hart ,als je schoonfamilie, je beschimpt als een of ander monster. Dit went nooit. Ik krijg gelukkig ook veel steun en liefde van mijn zus en mijn 2 andere broers. Ik blijf positief denken. Ik wens je veel liefde en het allerbeste in je verdere leven.
Liefs Irene.
Hoi lieve mam,
Wat dapper dat je jouw verhaal op internet durft te laten publiceren! Ik had dat echt niet gedurfd. In jouw verhaal lees ik veel dingen die mij al bekend zijn, maar ook een aantal dingen die nieuw voor me zijn. Het gedeelte over het verloop van de neusoperatie is bijvoorbeeld nieuw voor mij.
Het is zeker niet niks wat je hebt meegemaakt. Het lijkt me vreselijk om steeds zo met je uiterlijk, maar ook met je introvertheid, geconfronteerd te moeten worden. Ik vind dat mensen je gewoon moeten accepteren zoals je bent. Ik vind het dan ook heel erg dat je zo behandeld bent door je ‘broer’. Gelukkig kun je het wel heel goed vinden met je andere twee broers en met je zus: drie is toch altijd meer dan één. Tevens vind ik het erg dat je later in je leven zo schandalig behandeld bent door je schoonfamilie. Sommige mensen kunnen wel een cursus ‘Respect’ met de hoofdletter ‘R’ gebruiken.
Daarnaast wil ik je op het hart drukken dat je helemaal niet lelijk bent! Toen ik op de basisschool zat, vertelde een klasgenote mij dat je een ‘hazenlip’ hebt. Ik had toen geen idee waar ze het over had! Ik zag je (en zie je nog steeds) gewoon als mijn moeder en niet als iemand met schisis. Je bent veel en veel meer dan alleen iemand met een schisis.
Ik hoop dat je met het publiceren van jouw verhaal het verleden een plekje kunt geven. Het is belangrijk om je te blijven richten op de positieve dingen in het leven. De rest is zonde van je energie. Je hebt een leuk gezin, een leuke zus en twee leuke broers en natuurlijk je favo hobby: muziek. Daar gaat het om in het leven en laat de rest het maar bekijken. Zo die zit 😉
Liefs, Esther
Lieve Esther,
Dank voor je lieve reactie.Over het besluit om mijn verhaal te vertellen, heb ik wel enkele maanden over nagedacht. Mijn belangrijkste redenen om het wel te doen waren: mijn “broer” én dat veel mensen zo respectloos met elkaar omgaan. Ik heb het gelukkig wel in mijn opvoeding meegekregen dat je respect voor je medemens moet hebben maar ook niet elk familielid heeft dit begrepen, als je begrijpt wat ik bedoel…..
Ja, die introvertheid, dat begon bij mij al op jonge leeftijd. Mijn moeder was ‘n hele sociale vrouw, zij kon veel mensen. Als ik dan als klein meisje met haar op straat liep, dan kwam ze vaak ‘n bekende tegen. Ze maakte dan altijd ‘n praatje maar ik zei nooit wat. En dan werd er zo vaak tegen mij gezegd: heb je je tong verloren óf kan je niet praten? Wat misselijk, denk ik nu. Zo positief als mijn moeder was, ze zei altijd, trek je er maar niets van aan, de een praat veel en de ander weinig.
En mijn uiterlijk. Bij mijn ouders thuis was de schisis geen issue net zo min als dit het geval was bij je vader en mij. Wij hadden tegen elkaar gezegd, als Esther vragen gaat stellen over mijn lip en neus, dan vertellen wij precies wat er aan de hand is. Maar je hebt hierover echt nooit wat gevraagd. Dus je verhaal over de klasgenootje, dat klopt wel. Maar de buitenwereld houdt je wel op de hoogte. Ik vond het heel lief dat je gisteravond tegen mij zei dat je heel goed kan zien dat mijn neus is veranderd, Ik ben er ook heel blij mee, het is een wonder..Ik zal proberen me nu op de positieve dingen te richten. LIFE IS SHORT!
Esther, ik ben heel trots op je , ik zal er altijd voor je zijn, en ik blijf altijd heel veel van je houden.
Liefs van je moedertje.
Lieve Irene,
wat moedig en knap van je om jouw verhaal zo met anderen te delen! Ik had wel door dat je e.e.a. hebt meegemaakt met je broer Martin, dat hij je veel verdriet heeft aangedaan …., maar nu begrijp ik het veel beter. Ook afschuwelijk hoe je door je schoonfamilie behandeld bent. Het is niet te begrijpen dat mensen zo respectloos kunnen zijn. Wat moet dat afschuwelijk voor jou zijn geweest.
Gelukkig heb je vroeger wel veel liefde en geborgenheid ontvangen van je ouders en van je andere 2 broers en zus. Je bent opgegroeid in een warm gezin, lees ik, en dat is zo belangrijk. En gelukkig ben je niet veel gepest op school. Mensen/ kinderen kunnen zo gemeen zijn naar elkaar.
Weet je, dat wat je schrijft over je neus, dat dat mij dat nooit is opgevallen? Ik heb nooit opgemerkt dat er iets met jouw neus aan de hand is. Daar let ik dus niet op, hi, hi. (Het gaat om de mens van binnen).
Trouwens, wat een schattige kinderfoto van jou en Ben!
Ik ben blij voor je dat je een zo liefdevolle en begripvolle partner hebt, en een prachtige liefdevolle dochter! Zij houden heel veel van jou. Natuurlijk zijn zij heel belangrijk en waardevol in jouw leven, maar jij ook voor hun! Ook je broers en zus houden veel van jou. Ik denk ook dat je moet proberen om meer open te staan voor contact met de schoonfamilie van Esther. Mensen moeten je accepteren zoals je bent! Wees jezelf, er is niks mis met je!
Lieve meid, heel erg bedankt voor je verhaal! Geniet van het leven!!! Richt je op de positieve dingen! Enne … ik vind je een kanjer!!!!!!
Liefs van Rebecca Xxx
Lieve Rebecca,
Hartelijk dank voor je reactie, lieve schoonzus van mij. De kern van mijn verhaal is dat mensen( lees: mijn “broer”en schoonfamilie) zo respectloos met je omgaan. Als je niet aan het ideale plaatje voldoet dan zien ze je meteen als ‘n lelijk iemand. Zó kortzichtig! Ik heb er veel verdriet van gehad omdat ik ook nooit een excuus van mijn schoonfamilie heb gehad. Gelukkig steunt Joop mij door dik en dun. Hij is dit jaar al 34 jaar mijn rots in de branding.
Ik had zo toegeleefd naar het moment van mijn neus-correctie, en het werd zo’n teleurstelling voor mij. Toen ik weer uit het ziekenhuis kwam, toen kreeg ik verschillende bloemstukjes van de familie.Ik dacht toen van waarom zijn jullie zo blij, ik ben dat helemaal niet. Iedereen kan zeggen dat mijn neus mooi was geworden maar als ik dit zelf niet zo zie dan houdt het op. Ik moet er toch mee lopen. Joop en Esther zien nu wel heel duidelijk een verschil. Ik ben er ook zo ongelofelijk blij mee, dit is de neus die zo had gewenst in januari 1979. Ik weet dat ik heel veel lieve mensen om me heen heb, daar ben ik ook dankbaar voor.Er zijn meer mensen die tegen mij gezegd hebben dat ik de schoonfamilie van Esther een kans moet geven. Ik weet het niet. Als ik van Esther hoor dat deze familie al bij het zien van 2 rimpels naar de botox grijpt dan voel ik mij hierbij beslist niet op mijn gemak.Wat moet ik dan wel niet, denk ik dan. Een schisis is voor eeuwig. Bedankt voor de pep-talk in de laatste zinnen van je reactie. Ik ben heel positief naar de toekomst toe. Nogmaals veel dank.
Veel liefs van Irene
Hallo lieve zus Irene
Zo, meis, wat een heftig verhaal he!
Het meeste wat ik hier lees wist ik al, ik weet dat onze broer Martin je altijd uitschold.
Hij was zooooo dom om dat te doen………. en jij bent zooooo wijs, ik vind dat je alles prima uiteengezet hebt hier. Het is goed om alles eens op een rijtje te zetten, en je hart te kunnen luchten.
Voor mij ben je altijd, en nog steeds dezelfde Irene, mijn lieve zus met wie ik goed op kan schieten,
en met wie ik heel veel E-mail. Dat vinden we allebei fantastisch.
Laat Martin niet meer zo’n prominente plaats in je leven hebben, concentreer je op je man, je lieve dochter en de rest van de familie. Iedereen houdt veel van jou, en dat is toch het allerbelangrijkste in het leven.
Lieve zus, bedankt voor je uitgebreide verhaal, probeer de positieve dingen te laten overheersen!
Je bent en blijft mijn kleine zusje (figuurlijk dan he, je bent langer dan ik 😉 )
Liefs van Ria XXXX
Lieve Ria,
Hartelijk dank voor je reactie, lieve oudere zus van mij. Ik wilde al langere tijd mijn verhaal vertellen, en Marleen bood mij deze kans.(Nog heel veel dank aan Marleen!)
Ja, jij hebt het vaak genoeg gehoord dat hij mij uitschold en hij verpestte ook vaak de sfeer in huis. Uit pure wanhoop heb ik wel eens allerlei voorwerpen naar zijn hoofd gegooid. Wat een onuitstaanbaar figuur. Ook wel zielig voor onze ouders dat hij zulk gedrag vertoonde, en dat er 2 kinderen totaal niet met elkaar overweg kunnen.
Jij was vroeger al ‘n beetje ‘n moedertje voor Ben en mij. Als mama het druk had met de was en andere huishoudelijke taken dan hield je ons altijd bezig, o.a. met voorlezen.
Toen ik 7 jaar was moest ik al ‘n beugeltje dragen. Die afspraken waren altijd op ‘n maandag en dan laat in de middag. Mama vroeg dan aan jou of jij met mij mee wilde gaan naar die orthodontist. Want mama moest dan thuisblijven voor de 3 andere kinderen die dan uit school kwamen. Heel lief hoor!!
Ik heb ‘n hele fijne jeugd gehad, het was ‘n warm gezin. Ik heb altijd bewondering voor mijn ouders gehad, dat ze 5 kinderen op ‘n nette manier hebben grootgebracht.
Ik laat mijn leven al heel lang niet meer beheersen door die “broer”. Dat lukt hem niet meer, hij heeft voor mij helemaal afgedaan.
Het geluk dat ik nu ervaar met het samenvallen van het vertellen van mijn verhaal en mijn normalere neus, dit geluk pakt niemand mij meer af.
Ik zie de toekomst zeker positief tegemoet. Nogmaals veel dank.
Veel liefs van je zus Irene
Nu ik zo de reacties bekijk, schiet me nog wat te binnen wat ik je toch nog even wil vertellen met betrekking tot de neus.
Marleen heeft ook een tijdje moeite gehad met haar neus. Wij begrepen er niets van want het was toch erg mooi geworden en dat meenden we ook echt.
Totdat ik een keer achter Marleen stond toen ze voor de spiegel stond en ik zag hoe zei zichzelf zag.
Toen begreep ik meteen wat ze bedoelde want haar spiegelbeeld gaf een heel vertekenend beeld en het was inderdaad een stuk minder mooi om te zien. Maar zo zag zij zichzelf wel.
En probeer dat een kind wat zichzelf alleen maar voor de spiegel ziet wijs te maken.
Het is gelukkig allemaal goed gekomen, maar het zijn inderdaad dingen waar je niet meteen bij stil staat.
Groetjes, Gertruud.
Hallo Gertruud,
Dank voor je reactie. Ik kan me heel goed indenken hoe Marleen zich heeft gevoeld. Wat ‘n ander mooi vindt hoef je zelf niet mooi te vinden. Je neus is toch de blikvanger in je gezicht. Mijn lip vond ik nooit zo belangrijk, daar was ik wel tevreden over. Zoals ik al eerder heb verteld zat er op mijn linker-neusvleugel ‘n plat en scheef gedeelte. Afschuwelijk. Mijn moeder was meteen heel enthousiast over mijn neus.
Na de operatie moest ik nog 1 week thuis rust nemen. Echt elke dag stond ik ontelbare keren voor de spiegel, mijn moeder werd er helemaal gek van. Ik zei tegen mijn moeder: Mam, kijk nou eens goed, dit is scheef en plat maar zij geloofde het niet. Hadden ze dit nou niet beter kunnen doen, ik had mij er zoveel van voorgesteld.Ik was er echt gefrustreerd over.. Zij merkte ook wel aan mij dat ik nog steeds heel onzeker was Als ze hierover wat tegen mij zei dan zei ik dat mijn neus mij enorm dwars zat.. Als ik op straat liep dan keek in de etalage’s en dan zag ik het ook.Ik was blij dat ik na 1 week weer aan het werk kon, dan had ik geen tijd om er aan te denken. Het is nu allemaal nog goed gekomen, wel na ‘n heel lange tijd, maar ik ben zo ontzettend blij. Ik kijk nu met een tevreden gevoel in de spiegel, omdat ik heel goed weet hoe lelijk het was.
Marleen ziet er goed uit, ze straalt echt. Ik ben blij dat ik haar heb leren kennen.
Groetjes van Irene
Hallo Gertruud,
Gisteren heb ik volgens mij verkeerd begrepen met wat jij met dat spiegelbeeld bedoelde. Esther kwam vandaag langs en ik vertelde haar wat je over het spiegelbeeld had geschreven. Esther vertelde mij dat je erin de spiegel heel anders uit kan zien dan mensen je in werkelijkheid zien. Het beeld in de spiegel is omgedraaid. Ze zei dat je beter van foto’s kunt afleiden hoe je er in het echt uitziet. Ik had hier nog nooit bij stil gestaan. Weer wat geleerd op mijn oude dag!
Groetjes van Irene.
Hallo Lieve Irene,
Heb je ervaringen op de site gelezen.
Het grootste deel ken ik,sommige dingen wist ik maar half.
Je slaat als kind dingen anders op dan als volwassene.
Ik heb je altijd hoog zitten want je bent een slimme meid die doordenkt over
heel veel zaken.
Jouw uiterlijk speelde daarin geen enkele rol omdat ik je meen te kennen
Zoals je werkelijk bent.
Ik stel jouw mening dan ook altijd zeer op prijs en leg hem dus niet zomaar
naast mij neer.
Dit is geen mooipraterij naar jou toe maar dat meen ik.
Ik zie je al jarenlang de echte Irene .
Voor mij blijf je altijd mijn lieve zus.
Veel liefs broer Peter.
je tweelingbroer Ben
Lieve Irene ik heb het hele verhaal gelezen en het is in en in triest dat volwassen mensen of
het nou je familie of vrienden of collega’s zijn dat soort dingen durven te zeggen.
Maar gelukkig zijn er ook mensen in overvloed wie wel met fatsoen en respect met elkaar omgaan.
Maar Irene mensen wie zo iets doen proberen vaak hun eigen falen en domheid te verbloemen.
Maar ik zie het aan broer Martin wie met zijn ziekte Parkinson in een een verpleeghuis zit maar door zijn gedrag tegen jou zijn kinderen en zijn vrienden Iedereen is kwijt geraakt.
Deze man zit al vijf jaar zonder bezoek ,ondanks dat Peter en ik hem af en toe opzoek.
En je schoonfamilie die acteren op zo een laag niveau die hebben problemen lezen en schrijven.
dat ze niet voor niets in het hulpverlening traject zitten.
Maar gelukkig heb een lieve leuke man en een mooie dochter en twee broers en een zuster
wie je altijd zullen steunen en lief hebben.
Daarom lieve Irene ik ben al 56 jaar je tweelingbroer en hoop dat nog heel lang te blijven.
groetjes Ben en Frieda
Lieve Ben, mijn tweelingbroer
Hartelijk dank voor je reactie, lieve tweelingbroer en schoonzus.
Wat ‘n mooie woorden van jou, ik ben er echt van onder de indruk. We zijn een tweeling, maar allebei zó verschillend. Ik ben introvert en jij zo extravert. De enige overeenkomst die wij hebben is dat we (bijna) even lang zijn.
Wat ik wel weet dat ik het zwaar vind en vond om met deze aandoening door het leven te gaan. Ik praat er nooit over maar het verdriet is er zeker wel.Eerst het gepest door mijn “broer” en later op mijn werk.
Op school werd ik weinig gepest. Maar in mijn 14 jarige loopbaan bij de bank, zijn er ook wel de nodige misplaatste opmerkingen gemaakt. Ik had ‘n keer een mooi gouden kettinkje om. Toen werd er door ‘n collega gezegd: al geef je een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding. Mij er niets van aantrekken, die vlieger gaat niet op. Het heeft mij altijd diep geraakt, ik heb geen olifantenhuid. Maar dit kan je dus verwachten van je medemens als je een afwijkend uiterlijk hebt.
En dan vind ik eindelijk de liefde van mijn leven en dan word ik niet geaccepteerd door mijn schoonfamilie. Tegen Joop werd gezegd: zullen wij je helpen met het zoeken naar een andere vrouw want je kan wel een betere (lees: mooiere) vrouw krijgen dan Irene. Joop is altijd standvastig gebleven in zijn besluit, hij heeft altijd mijn kant gekozen vandaar dat het contact met die familie minimaal is.
Het valt niet mee om bijna 22 jaar, in april 1979 zou ik 22 worden, met een scheve en platte neus te lopen. Die schoolfoto van toen ik 12 jaar was, vond ik afschuwelijk. Klasgenoten lieten de foto’s aan elkaar zien. Zij wilden mijn foto ook zien. Nee, ik heb die foto meteen in mijn schooltas gedaan. Toen ik de foto aan mijn ouders liet zien toen kwamen er veel tranen. Ik wilde de foto ook in 1000 stukken scheuren, maar mijn moeder heeft dit tegengehouden.
Ik heb de foto wél op de site laten plaatsen omdat dit het juiste beeld geeft van iemand met een schisis en een scheve en platte neus.
Als ik die foto van ons zie van toen we 18 maanden waren dan moet ik toch wel lachen dat ik als kleine dreumes altijd je oor vasthield.
Ben, je mag heel blij zijn met je leuke uiterlijk als je leest hoe mijn leven is met ‘n afwijkend uiterlijk. Maar ik blijf positief, ik heb 1 lieve zus en 2 lieve broers en de verdere familie.
Ik hoop ook dat het mij wordt gegeven om nog heel lang je tweelingzus te mogen zijn.
Veel liefs van je tweelingzus Irene
Lieve Peter,
Hartelijk dank voor je reactie, lieve oudste broer van mij.Toen we allebei nog thuis woonden, hadden we altijd al leuk contact met elkaar en nu nog steeds.Van je partner, Rebecca, kreeg ik ook al ‘n heel lief berichtje. Ik moest gewoon mijn verhaal ‘n keer vertellen,er is mij veel onrecht aangedaan. Ik ben zelf heel sociaal, zorgzaam en heb respect voor de medemens. Daarom kwam het gedrag van mijn “broer”echt keihard bij mij binnen.
Het vreselijke scheldwoord hazenlip tegen je zus roepen terwijl hij dit zelf ook had. Ik kan dit woord echt niet meer horen, hij heeft dit zo vaak naar mij geroepen. Maar hij komt zichzelf nu wel tegen, door zijn onacceptabele gedrag, is hij mij, zijn twee kinderen en vrienden kwijtgeraakt. Ik kan geen medelijden met hem hebben, hij heeft het allemaal aan zichzelf te danken. Verder heb ik veel lieve mensen om mij heen, daar ben ik ook dankbaar voor.
Ja, ik ben iemand die echt het nieuws volgt en dieper over bepaalde zaken nadenkt. En daar praat ik wel eens met jou over, dit klopt.
De kern van mijn verhaal is eigenlijk, hoe respectloos mensen met elkaar omgaan, de maatschappij verloedert steeds meer.
Ik heb je zoon, Jeffrey, ook gevraagd of hij mijn verhaal zou willen lezen en dan graag een reactie achterlatend voor mij. Nogmaals veel dank.
Veel liefs van je jongste zus Irene
Lieve tante,
Ik wist dat Martin het zwarte schaap van de familie was, maar ik schrik er heel erg van dat hij jou zo stelselmatig heeft geterroriseerd. Thuis moet een veilige haven zijn en dat heeft hij jou op een verschrikkelijke manier ontnomen.
Ik vind het ontzettend moedig dat je jouw zeer persoonlijke verhaal in het openbaar met ons wil delen. Ik zie aan de reacties bevestigd worden dat Esther, Joop, Ben, Ria en mijn vader ontzettend veel van je houden en je waarderen voor wie jij bent. Ik wil mij hier graag bij aansluiten.
Het is niet verwonderlijk dat je mentale littekens hebt overgehouden aan het gedrag van Martin en jouw schoonfamilie. Domme mensen zeggen hele domme dingen. Ik hoop dat je door deze brief het beter een plek kan geven en met vertrouwen de toekomst tegemoet kan zien. Wellicht kan je ooit de familie van Yor ontmoeten. Een positieve ervaring kan dan een zeer negatieve iets naar de achtergrond drijven. Maar dat is iets wat je helemaal zelf moet bepalen.
Voor mij ben jij al 30 jaar gewoon mijn lieve tante.
Liefs xxx,
Jeff
Ps. Ik vind die van foto van jou op 12 jarige leeftijd juist ontzettend schattig. Kan er niks anders van maken 🙂
Lieve Jeff,
Hartelijk dank voor je reactie. Lieve neef van mij. Mijn “broer”vond het altijd leuk om ruzie te maken. Hij heeft jouw vader ook héél vaak gepest. Ik ergerde mij hier altijd aan omdat er dan meteen zo’n vervelende sfeer in huis hing. Die “broer”pestte hem niet om zijn uiterlijk maar om hem gewoon lekker dwars te zitten. Die “broer”had alleen ontzag voor Ben en Ria.
Ik heb dit gepest ook nooit begrepen want Peter zou nog geen vlieg kwaad doen.
Ik heb een vreselijke hekel aan ruzie maken, Irene is de godin van de vrede, misschien wel daarom.
Wat betreft die foto van toen ik 12 jaar was. Het is jouw goed recht om deze foto schattig te vinden. (als puber wil je er echt niet zo uitzien, neem dat maar van mij aan). Maar de buitenwereld ziet dit anders. Toen ik in de 3de klas zat van de Mavo, toen zag ik er nog steeds hetzelfde uit als op die foto. Een jongen uit mijn klas, hij heette Paul, maakte ‘n keer ‘n hele vervelende opmerking naar mij. Paul zei: denk je nu echt dat jij met jouw lelijke uiterlijk, ooit ‘n man zal vinden. Ik denk het niet, voegde hij er nog vriendelijk aan toe. Ik heb hem toen ook wel de nodige verwensingen gedaan die ik hier liever niet herhaal. Deze opmerking was natuurlijk weer ‘n enorme boost voor mijn zelfvertrouwen. Gelukkig waren er nog genoeg andere klasgenoten waar ik wel leuk contact mee had.
Wat betreft de familie van Yor. Bij deze familie staat uiterlijke schoonheid hoog in het vaandel. Ik kan hier helaas niet aan voldoen, mijn innerlijk is wel heel mooi. Maar de maatschappij verkiest nu eenmaal uiterlijk boven innerlijk, zoals je in de zin bovenaan mijn verhaal kan lezen. Door mijn gebrek aan zelfvertrouwen heb ik altijd over mij heen laten lopen.
Ik heb besloten om vanaf nu ook maar eens mijn grenzen aan te geven, op dit moment heeft het niet mijn voorkeur om met deze familie in contact te komen. Als ik er alleen al denk dan krijg ik al rode vlekken in mijn nek van de zenuwen. Dit is geen goed signaal, ik zie wel of het er ooit van komt.
Als je op zo’n schandalige manier wordt afgewezen door je schoonfamilie zoals ik, dan wordt je wantrouwend, heel begrijpelijk vind ik.
Er zijn genoeg mensen die wel van mij houden zoals ik ben, daar hou ik mij aan vast. Ik ben heel positief wat betreft de toekomst. Nogmaals veel dank.
Veel liefs van Irene
Beste Irene,
Ik begrijp je gevoelens helemaal, daarom vind ik het juist des te knapper en moedig dat je jouw verhaal hebt opgeschreven.
Besef dat je een innerlijke kant hebt die wonderschoon is en dat uiterlijk maar bijzaak is. Je bent mooi zoals je bent , zowel qua uiterlijk en innerlijk. Je hebt gelukkig een liefhebbende man die je volkomen begrijpt en steunt, dat is onbetaalbaar.
Uiteraard zijn er ook nog meer familieleden die zeer positief over je denken en naar je kijken, dat is meer waard dan de pesterijen van anderen.
Jammer genoeg zijn er zelfs nog volwassenen die zich niet weten te gedragen, en dat zich dit zelfs je eigen schoonfamilie betreft maakt het alleen maar moeilijker voor jou maar ook voor je naasten.
Als Opa van een kleinzoon met een schisis is ook dit voor mij weer een leermoment waarvoor ik je alleen maar dankbaar kan zijn, Dit laat zien hoe het niet moet en dat moet voor velen duidelijk worden.
Groet Nico
Beste Nico,
Hartelijk dank voor uw lieve reactie, ik ben hier heel blij mee.Ik heb mijn verhaal niet uit medelijden verteld, ik draag mijn lot wel. Maar om mensen te laten lezen hoe volkomen respectloos sommige volwassenen met elkaar omgaan, en dan nog wel je eigen schoonfamilie en “broer”. En alleen omdat ik een afwijkend uiterlijk heb, waar ik zelf niets aan kan doen. Ik weet dat ik daar boven moet staan, dit is niet makkelijk,het is wel allemaal tegen mij gezegd.Het gaat mij de komende tijd wel lukken om er afstand van te nemen.
Als je zelf òf een kind/kleinkind met een schisis hebt, dan is de steun van je familie zo belangrijk. Je kan het echt niet alleen, hoe graag je dit misschien zou willen. Mijn lieve moeder heeft mij echt overal doorheen gesleept,zonder haar was ik niet de vrouw geworden die ik nu ben. Verder heb ik ook mentale steun van de overige familie gekregen.
Ik heb het verhaal van uw dochter Kelsey gelezen. Ik vind haar heel dapper en ze heeft veel doorzettingsvermogen. Ik heb hier veel respect voor. U heeft ‘n heel lief kleinzoontje, u kan ‘n trotse opa zijn!
Ik vond het fijn om te lezen dat mijn verhaal voor u een leermoment is geweest, dit is ook de opzet van de verhalen, dat de lezers er iets in herkennen.
Nogmaals veel dank,
Groet van Irene
Hoi lieve Irene
Even een reactie van je neef Barry.
Ik wist niet dat dit allemaal speelde, wat een triest verhaal, ik ben onder de indruk ervan!
Maar kijk waar je nu staat, Irene, je staat ver BOVEN al die mensen!
Kijk wat je nu hebt, een lieve vent, een prachtige dochter, en who cares about your family in law?
Die mensen zijn niks waard…daar sta jij ver boven.
En kijk naar Martin….hij heeft niets meer…. verpietert in een verpleeghuis…. waar niemand hem komt opzoeken…
Jij bent een kanjer, met veel liefhebbende familie om je heen, die veel van je houden!
Leef je leven, lieve Irene, the best is yet to come, schat!
Zoals je weet is het leven voor mij ook niet altijd positief verlopen, ik heb de nodige verliezen geleden…. maar kijk….ik heb een fantastische familie(waar jij ook gelukkig bijhoort!!!) en een superlieve vriendin sinds een half jaar….het komt toch nog allemaal goed.
Groetjes van je kleine liefhebbende neefje Barry 😉
Lieve Barry,
Hartelijk dank voor je reactie, mijn oudste neef. Wat ‘n mooie woorden allemaal van jou. Ik weet wel dat ik boven mijn schoonfamilie moet staan, maar deze mensen hebben mij wel op ‘n vreselijke manier diep gekwetst.
Die troela die vlakbij jou woont, zij heeft de gemeenste dingen over mij gezegd. En dat noemt zich een “schoonzus” van mij, in mijn ogen is zij een vreemde voor mij. Ik was toch nooit welkom in die familie.Ze heeft nooit begrepen waarom haar broer een meisje met een schisis neemt. Je neemt niet iemand maar je houdt van iemand en dat ben ik geworden. Jammer voor je, maar ik ben al 34 jaar dolgelukkig met je broer en ik hoop oud met hem te mogen worden. Ik veroordeel haar toch ook niet dat zij met ‘n veel oudere man is getrouwd.
Laat iedereen in zijn waarde, niemand is perfect!!
Barry, jij hebt al op ‘n heel jonge leeftijd iets vreselijks meegemaakt. Eerst je vader verliezen en daarna je broer en dit in een tijdsbestek van 5 jaar. Dit is het ergste wat ‘n mens kan overkomen in het leven.
Ik heb altijd veel bewondering gehad voor de manier waarop jullie dit verlies dragen. Zowel jij als je moeder Ria staan zó positief in het leven, ik heb hier diep respect voor en dit meen ik echt.
Ik ben ook heel blij voor je dat je in Marina dé liefde van je leven hebt gevonden.Ook vind ik het fijn dat je nog zo’n fijne tijd met opa en oma hebt gehad, dit in tegenstelling tot Esther, zij heeft nooit een oma gehad. Je praat ook soms met zoveel liefde over je opa en oma, dit doet mij goed.
Ik ben heel gelukkig met mijn kleine gezinnetje en de lieve familie die ik heb. In bovenstaande reacties heb je kunnen lezen dat mijn neus ‘n iets andere vorm heeft gekregen na 35 jaar, dit is echt echt ‘n overwinning voor mij.
Ik zie de toekomst positief tegemoet,
Heel veel liefs van Irene
Jeetje wat een leed.. ik weet uit ervaring hoe het is om er afwijkend uit te zien al is e.e.a. (brandwonden) na de laatste operatie mooi ‘opgelapt’ en kan ik er wel mee leven.
Wat mij door het hoofd spookt is dat je zegt dat je schoonfamilie je uitlacht en niet accepteerd.
Wat is de rol van je man daarin? Neemt hij het niet voor je op? Als je man je laat barsten op zulke momenten zou ik echt nog eens nadenken of hij wel echt van je houdt.
Als iemand lullig tegen mij deed en dat gebeurde verbrak hij meteen het contact en vertelde ze nog even waarom. Zo heeft hij jarenlang geen contact gehad met zijn familie.
Ze kregen ook geen geboortekaarje toen mijn dochter geboren werd, ze moesten mij en hem dus ook, want hij is wel mijn man dus als ik niet goed genoeg ben voor hun en ik vind hun maar niks gaan ZIJ maar naar de Noordpool, niet ik.
Zeg tegen je man dat hij als hij een beetje een vent is de telefoon pakt of langsgaat en ze de huid volscheld, excuses eist en zo niet ga je er vandoor. Je bent geen tweedehandsje maar een leuke vrouw zo te zien alleen veel te bescheiden.
Eens kijken wat hij zegt als JIJ gewoon zegt: ik laat me niet beledigen door die &^%$@ familie van jou; als jij dat laat gebeuren best, voor jou tien anderen 😉
En dat is nog waar ook meid, hij neemt je teveel voor lief hoog tijd dat hij eens een schop onder zijn kont krijgt en waardeerd wat een fijne, empathische lieve vrouw hij heeft.
Die zijn zeldzaam en dat weet hij ook wel. Zet hem maar eens aan het denken, hoe zou jij reageren als jouw hele familie staat te giechelen om hem en tegen hem zegt: lelijk griezeltje, ze kan wel wat beters krijgen dan jou hahaha lelijkmanskind.
Zou je glimlachend koffie blijven drinken of er wat van zeggen? Wie zou je laten vallen als je man het niet langer zou pikken de rotopmerkingen van je schoonfamilie?
Als je zelf je man zou laten vallen heb ik niks gezegd, anders zou ik toch eens in zijn schoenen gaan staaan en me afvragen of hij wel beseft hoeveel pijn zulke opmerkingen en zo’n houding tgo jou doen..
Ik hoop dat je niet gekwetst bent want dat is wel het laatste wat ik wil maar ik gun niemand die wanhoop over iets waar je zelf toch echt niets aan kunt doen… En er dan als volwassen vrouw (we zijn even oud) nog steeds voor weg moeten lopen alsof je broer terug in je leven is maar dit maal met toestemming van je eigen man!! Die hoort je toch te beschermen en kan dat ook makkelijk.
Gewoon zijn mond wijd opendoen en zeggen ho, stop, die kant gaan we niet op, excuses aanbieden en voortaan bek dicht of je loopt dalijk met een heel raar neusje rond zo vaak zal ik hem breken.
Geloof me; dat helpt 🙂
Sterkte!
Hoi Moontje,
Hartelijk dank voor je reactie. Ik begrijp jouw gevoelens heel goed omdat je het zelf ook hebt meegemaakt. Het is ook onverteerbaar dat mensen met een afwijkend uiterlijk worden afgewezen door wie dan ook. Ik zal proberen je uit te leggen hoe de situatie nu is met mijn schoonfamilie. Ik kon niet alles heel uitgebreid vertellen in mijn online- verhaal, het wordt dan veel te lang.
Mijn schoonmoeder is 2 keer getrouwd geweest. Uit haar 1e huwelijk had ze 10 kinderen en in haar 2e huwelijk kreeg ze mijn man(Joop) en een dochter die verstandelijk gehandicapt is.
Vanaf het prille begin van onze relatie was het mij al vrij snel duidelijk dat ik niet welkom was in die familie, zoals vervelende opmerkingen maken en de blik hoe iemand naar je kijkt, dat spreekt voor mij al boekdelen.
Ik heb hierover toen meteen een gesprek gehad met Joop. Hij schaamde zich voor het kwetsende gedrag dat zijn familie aan mij liet zien, maakte zijn excuses en hij zei meteen dat hij voor de volle 100% voor mij gaat. En beslist niet voor zijn familie.
Bij onze 1e ontmoeting samen was er meteen een klik, dit hadden we allebei nog niet eerder meegemaakt. We zijn gewoon voor elkaar bestemd en we houden ontiegelijk veel van elkaar, en dit is wederzijds en iedereen mag dit weten.
Wij hebben toen met elkaar afgesproken dat we die 10 kinderen links laten liggen. Als ze behoefte aan contact zouden hebben dan bellen of mailen ze zelf maar naar ons. Joop zal dan zeggen dat degene die zijn vrouw Irene niet erkent, beslist niet meer welkom is ons leven!! Wij geven er de voorkeur aan om dit netjes te regelen en niet met dreigementen te komen. Wij zijn allebei vredelievende mensen.
Al 34 jaar hebben we niets meer van deze 10 kinderen gehoord, gelukkig maar.
Joop heeft dus een verstandelijk gehandicapte zus en zij heeft het denkniveau van een kind van 10 jaar. Van iemand met dit denkniveau kan je natuurlijk geen wijze opmerkingen verwachten.
Bovendien heeft ze een dochter met dezelfde aandoening en zij is echt blij als zij haar oom Joop weer ziet. Dit willen we haar niet ontnemen.
Daarom hebben we nog steeds contact met deze familie, maar echt heel weinig. Hooguit zo’n 3 keer
per jaar, hier kan ik wel mee leven. Joop heeft altijd mijn kant gekozen en hij is daar heel standvastig in.
Maar ook onze dochter Esther steunt mij door en door. Zij vindt het ook schandalig hoe ik door die schoonfamilie ben behandeld. Een zus en nicht van Joop proberen zich toe te voegen op de Facebook pagina van Esther. Maar Esther weigert ze allebei. Ze zegt: zij, die mijn moeder niet erkennen, die mensen bestaan voor mij niet meer. Een hele juiste opstelling van haar, laat het ze maar voelen hoe ze mij hebben gekwetst.
Ik krijg voldoende steun van Joop en Esther, dit maakt mij alleen maar sterker.
Nogmaals dank voor je reactie, ik wens je veel geluk en liefde voor de toekomst.
Hartelijke groet van Irene
Hoi Irene,
Heel erg bedankt voor je uitgebreide reactie terug, fijn dat je daar de tijd voor hebt willen nemen.
Als ik mijn eigen mail teruglees kan ik alleen maar zeggen: sorry ik was behoorlijk bot en kort door de bocht en heb niet echt goed gelezen geloof ik..
Ik ben echt blij en opgelucht dat ik het in de emotie van het moment toen ik het las gewoon niet echt goed begrepen heb en schaam me over de manier waarop ik over je man praat (kan hier een smiley van een poppetje met schaamrood op de wangen?).
Wat me ook heel erg raakt is hoe je dochter ook onvoorwaardelijk achter je staat, dat heeft ieder mens gewoon nodig denk ik.. Eén of twee mensen die no matter what achter je staan is al genoeg maar ik meende even te begrijpen dat dat niet helemaal zo was, sorry sorry sorry..
Zeker na wat je nu verteld over je schoonfamilie. Ik heb diep respect voor de manier waarop je in het leven staat. Ik zou willen dat ik wat meer innerlijke rust heb, zoals jij dat kennelijk hebt gevonden.
Je klinkt als de grote, wijze lieve zus die ik graag had willen hebben vroeger.
Ik kom ook uit een gezin met 2 broers en 2 zussen waarvan 2 stiefkinderen die me letterlijk de deur uitgetreiterd hebben, mijn ouders deden er niets aan of het moest zijn MIJ op mijn kop geven dat ik zo stom was geweest om ‘voor al die ellende’ te zorgen en ja, mijn stiefzusje was zo’n schatje.. ze mocht alles zeggen, met je verrotte lijf, vies varken was mijn roepnaam zo’n beetje.. ik mocht nooit op schoot bij mijn moeder, hun wel.
Hoorde ik later van tantes die zich echt boos maakten dat ze me steeds met een vies gezicht wegduwde als ik er even bij kwam zitten of staan.. kortom thuis voelde ik me niet veilig met alle gevolgen vandien.
En wie had er op me moeten passen en zorgen dat ik als piepkleintje geen kokende pan erwtensoep over me heen had gekregen? De pan die mijn moeder vasthield? En liet vallen toen mijn stiefzusje aan haar arm ging hangen?
Ik vind de volwassenen in huis, je ouders dus, maar misschien verklaard dat hun afkeer wel, zo’n wandelende herinnering aan een grote fout die je ooit in een ogenblikje gemaakt hebt… nou ja, niet zeuren, dat is lang geleden maar het blijft eeuwig onrechtvaardig.
Zelf heb ik ze het vallen van die pan allang vergeven; de behandeling die daarop volgde niet, ik hoop dat ik dat ooit nog kan opbrengen.
Erg he dat ouders hun kinderen zo behandelen? Als je zelf eenmaal moeder bent snap je er helemaal niks meer van.. voelde jij dat ook zo? Mijn kind was altijd mooi en een wondertje in mijn ogen en nog steeds trouwens, mooi van binnen en van buiten. Ik ben de meest trotse mamma van Nederland denk ik 🙂
Mag ik zeggen dat je een schat van een kind was, een lekkere slungelige puber 😉 (ik was op mijn 10e al 1.75 dus als ik iemand een slungel was.. ikke dus haha) en nu een lieve volwassen vrouw met een warme uitstraling en nee, het is dat ik op een forum zit waar de aandacht vanzelf naar de mond gaat als je een foto ziet maar echt… ik zie niks aan jouw gezicht waarvan ik denk: ja, daar zullen mensen weleens raar van opkijken… helemaal NIET juist!
Maar goed, als ik nu naar mijn handen kijk (ook die zijn heel erg verbrand geweest) en er alleen nog wat spierwitte plekken vechten om pigment wat alleen zichtbaar is in de zomer denk ik soms toch nog: ik ga niemand een hand geven, ik wil geen schrik meer in ogen zien, die blik van ja moet ik die hand aanpakken?
Terwijl ik heel goed weet dat het eruitziet als een gewone hand met hier en daar wat vlekjes, vooral bij mijn polsen en allang niet meer eng.
Áls het moet kan ik nog wat armbanden omdoen maar dat irriteert omdat de huid zo dun is, ik ben nu zo ver dat ik kan denken: ik ga geen pijn lopen lijden of met kapotte polsen rondlopen om die vlekken en hier en daar een streepje te verbergen; zo zie ik er nou eenmaal uit. Wen er maar aan mensen. (dat is echt hele stoere taal voor mijn doen!!)
Dat pesten met een al dan niet aangeboren foutje in de machinerie hakt er diep in.. ook al had ik geluk en was rond mijn 40e na tig operaties blijer met mijn uiterlijk dan een meisje van 16 die Miss World is geworden (eindelijk was ik ‘normaal’) met hier en daar een vlekje, littekens waar niemand het nog ziet (buik, rug, borst) maar ik kan met een t-shirt en luchtige rok naar buiten in de zomer.
Kon ik op mijn 16e alleen maar van dromen.
Over dromen gesproken: ik droom nog steeds weleens van mijn pestkoppen van vroeger..
Mij helpt het dan om te bedenken dat voor veel zaken die vroeger echt je leven konden verzieken men tegenwoordig bijna automatisch al snel beslist om e.e.a. te verhelpen, een schisis zie je niet meer bijna, maar ook wijduitstaande oren die – hoe onschuldig ook voor je gezondheid – wel iemands leven konden verpesten vanwege het getreiter.
Ik bedoel natuurlijk dat de operatietechnieken bij een baby met schisis enorm verbeterd zijn, de aandoening komt natuurlijk nog wel voor jammer genoeg..
Nog heel veel geluk met je man, dochter en iedereen die jou op waarde weet te schatten en nogmaals excuses voor mijn Tokkie-uitbarsting in reactie nr.1..
Ik draafde weer eens veel te snel door, laat ik mijn hormonen de schuld maar geven, die zie je dan niet met het blote oog maar die kunnen je leven ook overhoop schoppen zeg!!! 🙂
Liefs en een hele mooie, lange, fijne zomer toegewenst,
Monica
p.s. ik kwam op deze site terecht omdat een oud-collegaatje een kleinkind heeft gekregen met een schisis en ik een béétje wilde weten waar ik over praat en haar wil begrijpen als ze erover verteld. ik heb haar inmiddels wat links toegestuurd waaronder deze site, was ze blij mee!
Hallo Monica,
Hartelijk dank voor je uitgebreide reactie. Ik heb even over je reactie nagedacht., alvorens meteen te reageren. Ik neem je helemaal niets kwalijk, emoties heb je niet altijd in bedwang, het is gewoon menselijk. Ik zal de laatste zijn om daar een oordeel over te vellen, teveel mensen hebben al een oordeel over mij geveld zonder de moeite te nemen om mij werkelijk te leren kennen zoals ik ben. Het is heel minachtend om alleen om iemands afwijkende uiterlijk te denken dat je niets waard ben. Dit gevoel kreeg ik altijd bij mijn schoonfamilie. Tot nu toe kreeg ik alleen reacties van familie, ik was blij verrast dat ik nu eens een reactie van een buitenstaander kreeg.(!). En dit meen ik echt.
Ik vind het heel schrijnend wat jij in je jeugd hebt meegemaakt. Dat je moeder zo bot tegen je was en dat je stiefzusje zulke vervelende opmerkingen naar je maakte. Terwijl je het toch heel moeilijk had. Wat zijn veel mensen toch cru en onbedachtzaam.
Ik snap niet goed dat ouders zo naar tegen hun kinderen doen. Ik heb wel hele lieve en betrokken ouders gehad. Ik besef dat dit een rijkdom is.
Ik begrijp ook dat je heel trots op je kind bent, dit kan ik met je delen. Mijn dochter is het mooiste wat me is overkomen, zij betekent alles voor mij. Ik geef haar veel liefde.
Dank voor je compliment dat je mij een lieve vrouw vindt, ik ontvang niet vaak complimentjes. Als ik jou voor het eerst zou zien dan zou ik beslist niet eerst naar je handen kijken. Ik kijk naar jou als mens, dit is veel waardevoller en niet naar je brandwonden , iets waar je helemaal niets aan kan doen. Zoals je zegt; wen er maar aan. Ik vond het fijn om te lezen dat je rond je 40e jaar, tevreden was na zoveel operaties. Je denkt net als ik dat alle mensen vaak naar je kijken maar meestal is dit niet zo. Bedenk ook dat niemand perfect is.
In de reacties die ik zelf schreef, heb je kunnen lezen dat de vorm van mijn neus is veranderd. Na een neus-correctie was ik beslist niet tevreden. En kijk nu, vanaf begin 2014 heb ik de vorm neus waar ik altijd van heb gedroomd. Mijn neus wordt met de dag mooier, mijn blijdschap hierover is niet in woorden uit te drukken!
Operaties aan schisis geven vaak een fantastisch resultaat.(kijk maar naar Marleen). Maar de weg er naar toe is héél lang, dit vergeten veel mensen. De vele operaties, orthodontie,tandartsbezoeken,logopedie.
De liefde tussen Joop en mij is :Forever Love, we hebben elkaar trouw en liefde tot aan de dood beloofd. Niemand krijgt ons uit elkaar.Hij is de man die mij altijd 100% heeft gesteund in de strijd met zijn (onbeschofte) familie, en tevens is hij de man bij wie ik echt helemaal mezelf kan zijn, ook niet onbelangrijk.
Nogmaals , ik neem je echt niets kwalijk, in mijn ogen ben je een lieve en goede vrouw. Blijf vooral positief denken!
Lieve groetjes en het ga je goed in je verdere leven.
Irene
Bij vrouwen telt innerlijk niet heb ik gemerkt. Bij vrouwen telt het of je als man rijk bent, of je succesvol bent (lees heel veel geld hebt) en het telt of je veel macht hebt. Daarnaast moet hij diverse dingen kunnen, zoals autorijden, huis verbouwen, financiele administratie, etc. Ik heb een lelijk uiterlijk een lelijk innerlijk, ben arm en kan die dingen niet en zal daarom altijd alleen blijven. Maar ik ben liever alleen dan constant ruzie hebben met je partner of moeten uitleggen dat je iets niet kan of een alimentatie moeten betalen en nooit je kind of partner zien. Of onvruchtbaar zijn zoals ik, en dan zogenaamd gelukkig moeten worden met een kind van een ander (denk je echt dat ik gelukkig word van het kind van een ander?). Genoeg mensen die het bloed onder de nagels van de man vandaan halen. Die laatste kwetste mij ooit eens met een kutopmerking zoals “Als ik zo lelijk was als hem pleegde ik allang zelfmoord”. Er zijn heel veel domme, irritante, arrogante vrouwen die ik niet nodig heb. Nog iets als het uiterlijk mooi is en het innerlijk verrot, waarom zou ik met zo iemand dan nog omgaan? We pompen onze kinderen vol met medische rotzooi en verwachten er nog resultaat van ook.
Lieve lieve Irene,
Wat kan jij mooi je levensverhaal opschrijven. Ik ben zo onder de indruk. Ook de foto’s die je bij je verhaal hebt gedaan, prachtig!
Hoop je snel weer te zien, altijd fijn om met je te praten. Krachtige vrouw ben je.
Karen, je weet wel xxxx
Lieve Karen,
Door alle hectiek rondom de ziekte van Joop ben ik helemaal vergeten om naar jouw reactie te kijken. Sorry hiervoor.Er gaan nu zóveel gedachten door mijn hoofd, net een rollercoaster.. Hartelijk dank voor je lieve reactie, jij bent een vrouw naar mijn hart die mij begrijpt, heel lief. Het is een levensverhaal dat ik 1000 keer liever nooit had hoeven schrijven maar dit lot trof mij. Nog steeds vind ik het moeilijk, je wordt in het leven altijd eerst op je uiterlijk beoordeeld en daarna pas op je innerlijk… .
Liefs van Irene.
.