Geboren met een schisis Ervaringsverhalen over schisis
Elke maand vind je op schisiservaringen.nl een blog van Jannie Bijlsma. Dit keer vertelt ze over het herstel na Alex zijn lipsluiting in het ziekenhuis.
Nadat Alex voldoende was bijgekomen vanuit de narcose mochten we de uitslaapkamer verlaten. De controles waren goed, dus hij mocht van de monitor af die zijn bloeddruk, hartslag en het zuurstofgehalte hadden vastgelegd. Alex wilde nog niet drinken, maar dat gaf niet. Hij had een infuusje. Het kwam vaker voor dat kindjes niet snel wilden drinken na de lipsluiting.
Op de kinderafdeling
Het was fijn om terug op de kinderafdeling te zijn. Het voelde minder beladen. Alex sliep de eerste tijd, hij was duidelijk nog suf van de narcose. Mijn partner Sander en ik maakten gebruik van dit moment om familie te bellen, zodat we het verloop van de operatie met hen konden delen. De eerste stap was gezet, nu kwam het aan op het herstel.
Op dag 2 na de operatie had Alex een behoorlijk opgezet gezichtje.
Alex had duidelijk veel pijn
Alex werd onrustig wakker, ik kon duidelijk zien dat hij veel pijn had. Alex wilde nog steeds niet drinken uit de fles. Iedere vier uur kreeg hij nieuwe pijnmedicatie. Hij was er iedere keer al wat eerder aan toe. Ieder half uur nadat hij een nieuwe gift had gekregen, probeerde ik hem de fles aan te bieden, dit omdat de pijn op dat moment het minst erg zou moeten zijn. Hij bleef weigeren. Ik maakte me er nog niet zo druk over. Ik was nog euforisch doordat de operatie zo goed verlopen was.
Ziekenbezoek voor de kleine man
Laat in de middag kwam Alex zijn grote zus Sanne, samen met mijn ouders, Alex bewonderen. Ze waren verrast hoe mooi de lipsluiting gelukt was. Ook mijn beide broers en mijn schoonzus kwamen even om het hoekje kijken. Omdat Alex nog onrustig was hielden ze het allemaal kort. Ik vond het fijn dat ze kwamen, blij dat ik Sanne eventjes kon zien en knuffelen. Maar ik was ook dankbaar dat ze begrepen dat ze maar kort langs konden komen. Zo konden wij ons weer op Alex focussen.
Artsenvisite
De plastisch chirurg kwam ‘s avonds langs om Alex nog even te zien. Hij vertelde ons uitgebreid hoe de operatie was verlopen. Hij was erg tevreden over het resultaat. De liptaping heeft daar een belangrijke rol in gehad, zei de chirurg. De chirurg was blij dat hij het eerste gedeelte van Alex zijn gehemelte ook al had kunnen sluiten. Dit zou bij de volgende ingreep gunstig zijn. Hij vertelde dat de anesthesist vijfmaal een poging had gedaan om Alex zijn infuusje te prikken. Daardoor zat het infuus nu op een onaangename plek, halverwege zijn voetje. Wanneer Alex goed dronk mocht het infuusje eruit.
Lekker slapen bij mama.
Alex en zijn infuusjes
Een tweede nacht in het ziekenhuis. Ik dacht te kunnen slapen na een vermoeiende voorafgaande nacht en dag. Maar dat viel tegen. Ik werd wakker van ieder geluidje dat Alex maakte, want ik wilde er voor hem zijn als hij mij nodig had.
Alex zou Alex niet zijn als hij niet zijn best deed om zichzelf te ontdoen van zijn vervelende infuus! Zo werd ik die nacht wakker omdat hij trappelde tegen zijn verband, waar het infuusje onder zat. Net op tijd kon ik het infuusje – wat al volledig ontdaan was van het verband – grijpen, zodat het goed bleef zitten. Ik drukte op de bel zodat de verpleegkundige het opnieuw kon verbinden. Yes, gelukt!
Helaas heeft Alex tijdens zijn opname tot twee keer toe wel zijn infuus weten los te krijgen, waardoor hij dus ook twee keer opnieuw een infuus kreeg. Gezien het feit dat hij moeilijk te prikken was, verliep dit niet erg prettig. Ik herinner me het als een ware worstelpartij. Alex was toen al een sterk mannetje, dat zich goed wist te verzetten. Hij gaf zich niet zomaar gewonnen!
Weer een poging om Alex te laten drinken.
Pijnlijk om te zien
De dag na de ingreep was Alex zijn gezichtje behoorlijk opgezet. Akelig om te zien vond ik dat.
Zijn lipje was ook dikker geworden. Ik kon begrijpen dat hij pijn had en niets wilde eten of drinken. Toch zou hij een keer moeten! Alex had namelijk inmiddels een complicatie: koorts. Koorts door een luchtweginfectie.
Drinken, voeden, troosten
Omdat Alex koorts had, was drinken nu van nog groter belang. De dagen na de ingreep probeerden Sander en ik herhaaldelijk flesjes aan te bieden, melk, ranja, water. Hij wilde niets van dat alles. We probeerden via een spuitje vocht in zijn wangetje aan te bieden. Een beetje vla met een lepeltje, groente, fruit. Hij weigerde alles. Het maakte hem alleen maar boos en verdrietig. De ingreep had op dinsdagochtend plaatst gevonden. Inmiddels was het al donderdagmiddag en Alex dronk nog niets.
Zo langzamerhand maakte dat ons toch wat onrustig. We waren moe van de dagen in het ziekenhuis, de slechte nachten. Sander had de afgelopen nacht in het ziekenhuis doorgebracht, waardoor ik wel goed geslapen had. Toch voelde ik me gesloopt, de dagen in het ziekenhuis kostten veel energie. In overleg met de de verpleegkundige besloten we het infuus stop te zetten. Dit voorzag Alex nog steeds van vocht. Het zou kunnen zijn dat er daardoor ook weinig motivatie was om te drinken, hij had kreeg geen dorst. Helaas leverde deze interventies niks op. Geen slokje nam hij tot zich, hij hield zijn mond stijf dicht!
Bijna naar huis toe.
Prikkelarm graag!
Vrijdag vroeg ik om een andere ruimte aan de verpleegkundige. Alex lag met drie andere kinderen op zaal, er liepen artsen en verpleegkundigen in en uit, en ook de andere ouders waren natuurlijk druk in de weer met hun kindjes. Al met al veel prikkels. Ik voelde dat Alex wilde drinken, maar de rust niet kon vinden. Ik ging met Alex in de badkamer zitten en bood hem daar ranja aan. En werkelijk waar, hij zoog te fles in no time leeg! En daarna nog één! Terug op de zaal had hij de smaak te pakken en at hij ook een schaaltje vla leeg. Wat een opluchting!
Met ontslag!
De wond was rustig, de koorts was stabiel en Alex dronk. We mochten naar huis! We hadden langer doorgebracht in het ziekenhuis dan vooraf gedacht. Maar toch mochten we nu dan eindelijk naar ons eigen huis. Wat een fijn vooruitzicht! Het wachten was op de arts die akkoord moest gaan; de ontslagbrief en de vervolgafspraak voor het verwijderen van de hechtingen. Nog een recept mee voor de pijnmedicatie thuis en klaar!
Weer thuis!
Eerst Sanne ophalen. Wat hadden we haar gemist. En wat voelde ik me als moeder schuldig dat ik al die tijd bij Alex was. Ik kon en wilde hem niet alleen laten, maar haar liever ook niet. Ik wist dat ze het goed had bij mijn ouders, toch voelde het alsof ik gekozen had tussen mijn twee kinderen. Nadat we Sanne hadden opgehaald scheurden we naar de school van mijn stiefdochter Eva. Het was haar omgangsweekend bij papa. We waren net op tijd. Heerlijk, dat weekend met z’n allen thuis!
Heb je een opmerking of vraag? Jannie vindt het leuk als je een reactie achterlaat.
