Lipsluiting: ‘In eerste instantie zag ik zijn uiterlijke verandering nauwelijks.’ – Gastblogger Jannie Bijlsma

Elke maand vind je op schisiservaringen.nl een blog van Jannie Bijlsma. Dit keer over de eerste operatie van haar zoon Alex: de lipsluiting. Hoe spannend was dat voor hun gezin?

Daar gingen we dan: met z’n vieren naar het ziekenhuis. Dochter Sanne mocht mee, zodat ze met eigen ogen kon zien waar haar broertjes lipje ‘gemaakt’ zou gaan worden. Mijn partner Sander en ik hadden afgesproken dat mijn ouders haar na een uurtje kwamen ophalen. Sanne is hoogsensitief en pikt daardoor feilloos de gevoelens van Sander en mij op. In een situatie als deze kan dat haar van slag maken. Alex en zijn schisis hadden nu aandacht nodig, maar Sanne moest hierin ook goed begeleid worden. Ze moest zelf ervaren dat het ziekenhuis niet eng is, dat er een bedje en een speelhoek is. Ook zij werd uit haar vertrouwde structuur gehaald. Zij voelde als geen ander dat er iets spannends stond te gebeuren met haar broertje!

De laatste voorbereidingen

Na het opnamegesprek op de kinderafdeling kwam de plastisch chirurg langs om nog één keer de operatie met ons door te nemen. Ook de anesthesist kwam langs voor recente gegevens, zoals bijvoorbeeld het lichaamsgewicht. Alex had koorts op dat moment. Dat moest morgenochtend, de dag van de ingreep, over zijn. Anders zou de operatie niet doorgaan. Dat kon nog weleens een probleem worden…

Nuchter voor de ingreep

Alex moest natuurlijk nuchter zijn voor de ingreep. Ik had geprobeerd hem voor middernacht nog te voeden, maar hij had totaal geen zin in een fles. Ik had geen oog dicht gedaan. Alex was rond 06.00 uur wakker. Meteen controleerde ik zijn temperatuur; lichte verhoging. Niet heel gunstig, maar gunstig genoeg dat de operatie doorging! Daardoor ontstond er een nieuw ‘grootste probleem’: een hongerige Alex.

Vroeg aan de beurt

Alex lag op een zaal voor vier kinderen. Ik wilde Alex zo rustig mogelijk houden, zodat de andere kindjes niet wakker zouden worden. Alex deed echter zo hard zijn best om mij te laten weten dat hij honger had, dat het niet lukte om hem stil te houden. Sander was voor 07.00 uur alweer bij ons. Er mocht slechts één ouder blijven slapen bij het kind. Sander sliep daarom ook bij mijn ouders, zij wonen niet ver van het ziekenhuis. Alex is stapelgek op zijn vader, toen hij Sander zag brak er een grote smile door. Hij vergat gelukkig eindelijk dat hij honger had. Alex was één van de jongste patiëntjes die dag op de OK-lijst. Daardoor al vroeg aan de beurt, want de OK-planning gaat van jong naar oud.

Richting OK

De Emla-pleistertjes – ook wel de toverpleister genoemd – werden op beide handjes geplakt. Deze pleister zorgt voor een plaatselijke verdoving op de huid, zodat het inbrengen van een infuus minder vervelend is. Nog een luier verschonen… en toen was het echt zover. Daar gingen we! Sander en ik liepen achter het bedje van Alex, de verpleegkundige voorop, richting OK. Een bizar gevoel was dat, nauwelijks te omschrijven. Alex vond het wel leuk zo vanuit zijn bedje, rijdende langs verschillende afdelingen en mensen. Even vergat hij dat hij honger had.

Niet mee de OK op voor de narcose

Omdat Alex nog geen half jaar oud was, mochten we niet mee de OK op voor de narcose. Gelukkig was Alex niet eenkennig en leverde het geen huilende baby op die achter de deuren van de OK verdwijnt… want zo ging het. In de hal stonden we te wachten op de anesthesist die Alex kwam halen. De laatste overdracht, de geboortedatum werd gecheckt, net als zijn temperatuur. Een laatste kusje en nog een dikke knuffel, en daar ging hij, kraaiend van plezier, want zijn bedje kwam weer in beweging.

Bijna 6 uur wachten

Sander en ik kwamen in stilte het eerste uur door, beiden ontdaan doordat we Alex hadden ‘afgegeven’. Daarna spraken we een tijdje over hoe het zou zijn om hem met gesloten lipje te zien. We dronken bakken met koffie om de tijd door te komen. Gaandeweg werden we zenuwachtig en begonnen de uren op dagen te lijken. Waren ze nou nog niet klaar? Er was toch niets misgegaan? De plastisch chirurg zou na afloop telefonisch vertellen hoe de ingreep verlopen was, daarna zouden we naar de uitslaapkamer mogen. Voor mijn gevoel duurde het een eeuwigheid voordat de telefoon over ging!

Het verlossende telefoontje

Maar dan toch, ik werd gebeld! Bloednerveus nam ik op. De chirurg vertelde dat de operatie geslaagd was. Er was wat vertraging doordat Alex moeilijk te beademen was en het ook even duurde voordat het infuusje bij hem was ingebracht. Desondanks, de lipsluiting was geslaagd! De chirurg was begonnen met het sluiten van het eerste deel van Alex zijn gehemelte, want daar zou de chirurg na de lipsluiting minder goed bij kunnen. Positief dus! We moesten nu wachten tot een verpleegkundige van de uitslaapkamer ons naar Alex zou brengen.

Uitslaapkamer

Wat een verlossing dat er geroepen werd: ‘De ouders van Alex’. We mochten naar hem toe! Spannend, maar vooral een verademing dat dit achter de rug was. Op de uitslaapkamer lag ons mannetje nog in diepe rust, niet wetende wat hem te wachten stond als hij wakker zou worden. Via het beeldscherm volgende ik zelf zijn bloeddruk, de hartslag, het zuurstof in zijn bloed en keek ik naar zijn hartfilmpje. Ik moest zelf beoordelen hoe het met hem ging; een niet aan te ontkomen eigenschap van verpleegkundige zijn.

Extra pijnmedicatie

Zachtjes maakte Alex kreun geluidjes; hij werd wakker. Alex had zichtbaar pijn en zijn hartslag schoot omhoog. Echt huilen deed hij niet, onrustig was hij echter wel. Hij werd bij mij in de armen gelegd, maar ook dat maakte hem niet rustiger. Uiteindelijk kreeg Alex extra pijnmedicatie via het infuusje, daarvan werd hij wel rustiger.

De nieuwe Alex

In eerste instantie zag ik zijn uiterlijke verandering nauwelijks. Ik was vooral gefocust op hoe Alex zich leek te voelen. Pas na de extra pijnmedicatie, toen hij rustiger werd, had ik tijd om onze nieuwe Alex te bewonderen. Ik keek opzij en zag een blije papa naast me. Sander had duidelijk al wel de nieuwe Alex bewonderd. Alhoewel Alex zijn gezichtje opgezet was en er pleisters over Alex zijn lipje zaten was toch goed te zien hoe mooi zijn neusje was geworden. En hoe smal zijn mondje nu was. Een mooi lipje, een hele andere Alex. En toch ook weer niet. De ogen waar ik in keek, waren namelijk nog de vertrouwde oogjes van onze kleine maar dappere mannetje!

Heb je een opmerking of vraag? Jannie vindt het leuk als je een reactie achterlaat.