Geboren met een schisis Ervaringsverhalen over schisis
Aangezien mijn moeder reeds op jonge leeftijd nierpatiënt werd, kreeg zij elke drie maanden een uitgebreid bloedonderzoek. In een vroeg stadium van haar zwangerschap bleek dat de waardes van het bloed dusdanig waren dat er gevreesd werd dat de baby een zware lichamelijke afwijking zou hebben. Helaas kon toentertijd de aard en mate niet worden vastgesteld, dus heeft mijn moeder de rest van de zwangerschap met angst en vrees uitgelopen.
Naam: Michel Hessing
Geboortejaar: 1966
Relatie tot schisis: Geboren met een volledige schisis
Gesterkte en laconieke houding
Op 10 april 1966 ben ik rond 13.30 uur geboren. De opluchting bij mijn moeder was zeer groot toen bleek dat uit alle mogelijkheden van lichamelijke afwijkingen, ik ter wereld kwam met MAAR een volledige schisis. De vrees van vele maanden viel als een loden last van haar schouders en maakte uiteindelijk plaats voor een gesterkte en laconieke houding aangaande de schisis. Immers, wie krijgt het voor elkaar om haar kind ter wereld te zetten op Eerste Paasdag met een hazenlip!
Michel Hessing, niets veranderd toch?
Schisisbaby grote schok voor andere moeders
Maar die houding was niet geheel opgewassen tegen de toen zijnde omgang met een schisiskind. Mijn moeder kon mij alleen bezoeken in de babykamer, want deze baby op zaal brengen zou een te grote schok zijn voor andere moeders. Twee weken na mijn moeder mocht ik het ziekenhuis verlaten, maar niet nadat zij had laten zien dat zij mij op de juiste wijze kon voeden met een schapenspeen.
Drie weken alleen in het ziekenhuis
Er werd besloten om mij te laten behandelen in het Sofia kinderziekenhuis te Rotterdam. Op 15 juli 1966 was de opname voor de eerste operatie gepland. Mijn moeder gaf me die dag af en mocht me drie weken later pas weer zien bij het ophalen. Tijdens deze operatie werd mijn lip gesloten. Dat mijn moeder haar kind niet meer herkende bij het ophalen moge duidelijk zijn. Het begin van het herstel was gemaakt. Uiteindelijk bleek het vanaf de eerste operatie moeilijk om mijn verhemelte te sluiten. Meerdere pogingen zijn er gedaan, maar elke keer zonder goed sluitend resultaat.
Geen littekens op mijn ziel
Persoonlijk heeft de ooit laconieke houding ten opzichte van mijn schisis zich bij mij omgezet in dezelfde houding. Ik kan niet zeggen dat ik veel of vaak ben gepest met mijn zichtbare littekens. Er zijn heus wel dingen naar mij geroepen, maar ik heb werkelijk niet het idee dat het littekens op mijn ziel heeft achtergelaten. Wel hebben de gebeurtenissen met en omtrent mijn schisis mijn levensvisie veranderd. Het heeft me gemaakt tot wie ik ben.
Zeer bewust van klank en spraak
De eindeloze sessies bij de logopedist, met een spiegeltje onder de neus om valse lucht zichtbaar te maken. De oefenzinnen: “Piet eet pap” en “Frits fietst op het fietspad” zitten nog in mijn geheugen geprint. Maar dit heeft er uiteindelijk wel voor gezorgd dat ik me zeer bewust ben van klank en spraak en dat er weinig mensen horen dat ik nog steeds een open verhemelte heb.
Snoergroei in mijn mond
Eens verklaarde een arts die mij behandelde me voor gek omdat ik draadjes in mijn mond voelde. Later bleek ik gelijk te hebben: mijn gerepareerde lip bevatte haarzakjes aan de binnenkant, en dus snorgroei. Dit incident geeft me nog steeds zelfvertrouwen in eigen idee en gevoel.
Misbruik maken van mijn schisis
De mogelijkheid om vloeistof via mijn neus eruit te laten lopen zonder te lachen, heeft me menig weddenschap doen winnen. Duidelijk een geval van iets negatiefs omzetten naar iets positiefs. Slechts een keer heb ik werkelijk misbruik van mijn schisis gemaakt. Nadat een ober mijn ouders zeer onbehoorlijk behandelde in een restaurant, bestelde ik bij dezelfde ober een laatste drankje. De bestelde tomatensap leek inderdaad op een zeer spontane bloedneus die het witte overhemd van de ober voorgoed ruïneerde.
Eigenheid
Natuurlijk hebben de vele lichamelijke ongemakken, doktersbezoeken, ziekenhuisverblijven en operaties ervoor gezorgd dat ik bij veel jeugdactiviteiten tijdens het opgroeien buitenspel stond, maar ik heb me er nooit een buitenbeentje door gevoeld. Integendeel juist; het heeft me het idee gegeven dat ik uniek ben en een eigenheid. En mijn eigenheid pronkt in volle glorie, voor iedereen zichtbaar, op mijn bovenlip.
Wat een prachtig artikel, echt heel erg mooi gedaan!
Beste Michel,
Wat grappig dat je op 1e paasdag bent geboren. Uit jouw verhaal blijkt dat je er over het algemeen laconiek mee omgegaan bent. Heel knap trouwens, want als je er iets anders uitziet dan normaal dan reageert de buitenwereld er meestal negatief tegenaan. Ook mis ik uit jouw verhaal wat voor operaties je hebt gehad
Toch vind ik jou een persoon met een heel sterk karakter.
Geweldig , Michel> Pure klasse en de manier hoe jij het hebt geklaard, om met deze situatie om te gaan vind ik TOP!!!CHAPEAU!!!!. Ik zocht naar een andere Michel Hessing en las jouw stukje. Als Oud maatsch. werkster heb ik velen in de stoel mogen ontvangen en begeleiden. Ik kan er nog wat van leren. Geweldig. Ik zou nog meer superlatieven kunnen gebruiken, Jongen ik houd van jou. Een dikke knuffel ook voor jouw moeder. Ik ben zelf ook een moeder en zou niet echt weten hoe ik in verdriet zou verzwelgen en schuldgevoelens moeten verwerken. Bedankt voor dit stuk, een hele hulp voor anderen met dezelfde ervaring. Ik zeg erbij: Bij Jezus mag je komen hoe je er uit ziet, de wereld heeft een domme manier van met deze zaken om te gaan. Houd ons sterk,en vertel jouw verhaal. Geweldig!!!!! Succes en ik zal voor je bidden, om sterk te blijven staan. Een omaatje.
Wat een mooi verhaal, en wat een mooie man. En wat is de wereld ‘gelukkig’ toch veel veranderd ten opzichte van (in dit geval) het hebben van een schisis. Mijn lieve zoontje wordt binnenkort ook in het Sophia Kinderziekenhuis. geopereerd. En gelukkig mag ik gewoon bij hem slapen als hij een nachtje in het ziekenhuis moet blijven.
En geloof het of niet. Mijn zoontje is ook op 1ste Paasdag geboren, met zijn mooie hazenlipje.