Gehemeltesluiting: ‘We gingen beide niet mee naar de operatiekamer.’ – Gastblogger Jannie Bijlsma

Elke maand vind je op schisiservaringen.nl een blog van Jannie Bijlsma. Dit keer over de sluiting van het gehemelte van haar zoontje Alex.

Na een heerlijke ziekenhuispauze moesten we er toch echt weer aan geloven: de tweede ingreep kwam in zicht. Op naar de plastisch chirurg ter voorbereiding van Alex zijn gehemeltesluiting.

Uitleg over de sluiting van het gehemelte

Tijdens het consult bij de plastisch chirurg kregen we uitleg over de sluiting van het gehemelte. Bij het sluiten van het harde en zachte gehemelte wordt aan beide kanten van het gehemelte een snede gemaakt. Hierdoor ontstaat ruimte om beide gedeeltes van het gehemelte aan elkaar te kunnen verbinden.

Gespleten huig

Alex had een linkszijdige, forse gehemeltespleet. Gelukkig was de spleet dankzij de liptaping al van 12 millimeter terug gebracht naar 7 millimeter. Bij Alex zou ook zijn gespleten huig gehecht worden. Na het hechten van de huig bestaat het risico op afsterven van de huig. De chirurg gaf aan dat mocht dat gebeuren, Alex zich zonder huig ook prima zou kunnen redden.

Zware ingreep

Gezien de gehemeltespleet bij Alex fors was verwachtte de chirurg dat het een zware ingreep zou worden qua pijnbeleving voor Alex. Hij sprak met ons af extra pijnmedicatie voor te gaan schrijven.

Geestelijk voorbereiden

De tijd tot aan de operatie gebruikten we om ons praktisch, maar vooral geestelijk voor te bereiden op de sluiting van Alex zijn gehemelte. De eerste ingreep zat nog vers in ons geheugen. Een week bivakkeren in het ziekenhuis met een baby die weigert de drinken gaat je niet in de koude kleren zitten.

Niet mee naar de operatiekamer

Drie april was het dan zover! Eén van de ouders mocht mee totdat Alex onder narcose was. We besloten op het laatste moment dat geen van ons mee ging. Alex was namelijk heel vrolijk in de armen van een anesthesist geklommen. Hij leek het te prima vinden om met de anesthesist mee te gaan. Met een getoverde lach op ons gezicht zwaaide we zogenaamd vrolijk naar Alex die samen met de anesthesist achter de deuren verdween.

Inwendig moesten Sander en ik flink slikken. Daar gaat de kleine man weer, een kleine 10 maanden oud en dan zijn tweede operatie al. Geen gemakkelijke operaties, zo in en nabij de mond. En dan zal je maar ouders hebben die willen dat je na de ingreep je mond weer gaat gebruiken om te eten en drinken! Relativeren dus, Alex heeft dit nodig. De sluiting van het gehemelte moet hem helpen om makkelijker te kunnen eten en spreken.

Sluiting van het gehemelte

Alex was rustig onder narcose gegaan. Het prikken van het infuus was wel weer lastig geweest, maar gelukkig gebeurde dit tijdens de narcose. De operatie duurde niet zo lang. Geen dikke vijf uur, zoals de vorige keer. Het gehemelte net na de lip was al voor een gedeelte gesloten tijdens de eerste ingreep, de lipsluiting. Dat scheelde, want dat is het meest lastig stukje om bij te kunnen wanneer de lip al gesloten is. Na anderhalf uur werden we gebeld door de plastisch chirurg, de operatie was naar wens verlopen. Alex was onderweg naar de uitslaapkamer.

Extra morfine

Al snel werden we uit de wachtruimte gehaald. Sander en ik mochten bij Alex wachten tot hij uit narcose zou ontwaken. Alex werd rustig wakker. Naarmate de verdoving uitwerkte nam de pijn echter zichtbaar toe. Daarom kreeg Alex extra morfine toegediend. En dat hielp! Hij had vervolgens zichtbaar minder pijn en viel dan ook weer even lekker in slaap.

Ik was verbijsterd

Toen hij opnieuw wakker werd kreeg ik de indruk dat hij honger had. Daarom probeerde we suikerwater aan de bieden. Hoewel de speen hem onbekend was, dronk hij gelijk het flesje leeg. Ik was verbijsterd. Na de lipsluiting wilde Alex ruim twee dagen niet eten en drinken! En nu, juist na deze ingreep dronk hij een flesje suikerwater zomaar leeg! De chirurg had ons nog gezegd dat de sluiting van het gehemelte pijnlijker is voor de baby’tjes dan de lipsluiting. Nadat ik van de verbazing was bijgekomen, was ik vooral heel opgelucht en trots. Trots op ons dappere ventje. Dit deed hij toch maar even. In mijn achterhoofd wist ik natuurlijk dat hij extra morfine had gekregen. Maar beloofde het leeg drinken van dit flesje suikerwater dan ook een goed herstel dit keer?

Je leest het volgende maand!