Ouders en emoties

Marianne: Sinds kort maak ik deel uit van het redactieteam van deze site.

We hebben weer 2 consulten achter de rug:

De spraakevaluatie bij Dr. De Bodt (UZA Edegem-België) bleek in orde. De “s” en de “d” zullen zich zeker herstellen na de operatie van de tandenboog. Doordat er nog een opening is, komt er lucht vrij waardoor deze letters niet correct uitgesproken worden. Deze arts vindt het onnodig hiervoor een traject logopedie aan te gaan. Uiteraard zijn we daar blij om!

Bij Dr. Nadjmi was alles tip top in orde. In december moeten we opnieuw langs om de volgende operatie te plannen medio 2017. Dan is de tandenboog aan de beurt. Een paar weken ervoor zullen 2 melktandjes verwijderd worden die nu als een dubbele rij achter zijn voorste tanden staan. De tandextractie zal via het dagziekenhuis gebeuren en het tandvlees/gehemelte zal genezen zijn voordat de operatie uitgevoerd wordt.

Deze planning doorbreekt je gewone leven toch weer op een vreemde manier.

Tussen de operaties door is Wout een kind als een ander maar zodra het agenda erbij gehaald wordt komt het besef weer aan de oppervlakte dat hij stevig in zijn schoenen staat om onderzoeken, nieuwe dokters, operaties en consultaties steeds netjes af te vinken.

Het geeft een mengelmoes aan emoties, ook bij mezelf.

Sommige ouders doen alsof er niks aan de hand is en alsof hun kind alles zomaar met glans doorstaat. En dan komt het moment waarop ze zichzelf heel hard tegenkomen. Een tijdje terug kwam dat ook sterk naar voor in een topic op de Facebookgroep. Je kan lang doen alsof het “een eitje” is maar op een dag breekt dat eitje…

Klopt, je moet het niet uitvergroten maar je mag het ook niet onderschatten.

Iedereen vraagt hoe het met je kind gaat en wat de gevolgen zijn voor hem of hoe zijn behandeltraject eruit ziet, maar niemand vraagt “hey mama/papa, hoe gaat het met jou?”. Het is alsof de wereld het vanzelfsprekend vindt dat je dit als ouder gewoon effe regelt en klaar maar ook voor ons als ouders is het vaak heftig.

Het is niet niks wanneer je je kind telkens weer naar het operatiekwartier begeleidt, hem ondersteunt zodra hij huilend op recovery ligt, nazorg verleent en creatieve antwoorden bedenkt op vragen als “waarom moet dit nu weer, mama?”.

Het is niet niks wanneer je je kind met tegenzin in de auto zet voor een zoveelste consultatie. Vorig jaar zijn we enkel in november en december niet in het ziekenhuis geweest.Het is niet niks wanneer je maanden lang gebroken nachten beleeft omdat je kind meermaals wakker wordt door enge dromen na de narcose. Je lijf en je mentale draagkacht hebben hun flexibiliteit maar op een gegeven moment is de rek eruit.

Dan hebben we het nog niet eens over de “randonderwerpen”:

De zoektocht naar manieren om hem te voeden zonder teveel last van reflux leek oneindig. Je zit met je handen in het haar wanneer je verneemt dat de dienst voor kinderopvang jouw kind niet wil omdat de flesjes langer duren dan bij een “normaal” kind. De maatschappij verwacht wel dat je als moeder gaat werken. Waar blijf je dan met je kind??
Wanneer een controledokter stelt dat er toch geen probleem meer is sinds zijn lip gesloten werd, dan wil je je nagels aan die man scherpen zoals een kat dat aan een boom doet.
De rompslomp om zorgverlof aan te vragen zodat je voor je kind kan zorgen na de operaties is er ook nét teveel aan.

En dan is het zo belangrijk om een stevige relatie te hebben met je partner.

In alle eerlijkheid moet ik zeggen dat Steven niet zo’n prater is wanneer het over gevoelens gaat dus luisteren naar de gevoelens van anderen is voor hem ook niet evident.

Hij weet hoe ik mij voel door deze blog te lezen, niet doordat ik het hem kan vertellen… en ja, dat voelt soms erg eenzaam maar ik heb het geaccepteerd want hij is wie hij is en ik begrijp zijn muur van angst om gekwetst te worden wanneer je jezelf helemaal “bloot” geeft.

De communicatie onderling werkt als een trampoline. Wanneer je de bodem raakt en je bent op alle levels erg close, dan schiet je samen meteen weer omhoog terwijl ik trapje voor trapje klim maar we geraken ook wel boven hoor.

Mijn partner is oppervlakkiger dan ik wanneer het gaat over gevoel en emoties. Deze bespreekbaar maken laat hem wegrennen. Ikzelf ben daarin tegenovergesteld. Wanneer ik me op mijn gemak voel bij iemand kan ik wel vertellen wat er vanbinnen speelt. Dan vind ik het ook zalig om te brainstormen met die andere op zoek naar mogelijke denkpistes om alles terug netjes op een rijtje te krijgen.

Opposites attract… en daardoor is onze relatie met Wout ook verschillend.

Steven heeft een oppervlakkigere relatie met Wout dan ikzelf. Ik heb de beleving dat ik met Wout op gevoelsvlak op een diepgaande frequentie zit, hij kan ook gemakkelijker vertellen wat er vanbinnen verborgen zit ook al is hij nog geen 4.
Maar is er een goed/slecht? Nee, eigenlijk zie ik het als verrijking voor Wout.
Hij ziet enerzijds gereserveerdheid en anderzijds openheid. Twee voorbeelden en zo kan hij zijn eigen weg vinden. Hij kan aanvoelen wat best bij hem past en indien hij voelt teveel over te hellen naar 1 kant dan kan hij bij de tegenpool kijken op welke manier hij terug kan schroeven.
De wet van polariteit dus… alles heeft een tegenovergestelde en door beide kanten te erkennen leer je relativeren. Een erg belangrijke eigenschap als je het mij vraagt.

Maar even terug naar onze binnenkant. Wanneer je als ouder nergens terecht kan en je alles vanbinnen op slot houdt, dan zit je op een gegeven moment ook echt vast in de situatie. En wat dan? Hoe krijg je de boel weer draaiende? Welke stappen kan je dan zetten? Hoe krabbel je terug overeind? Kan je leren om de valkuilen te zien voordat je erin zit? Vragen die zeker ook door mijn hoofd passeerden en ik heb besloten om ook daar constructief mee aan de slag te gaan.

Ik kon daar beneden blijven zitten of ik kon mezelf oprapen en bekijken wat ik hiermee kon verwezenlijken naar de toekomst toe. Niet alleen mijn toekomst maar ook voor andere ouders.

Mijn praktijk is nu een open deur voor ouders die het even moeilijk hebben met de zorg voor hun kind met een beperking. We zijn zo begaan met onze kinderen en alles wat erbij komt kijken. Zelfzorg is in zo’n situatie haast taboe terwijl het o zo belangrijk is!

Als je instaat voor de zorg voor je kind, dan ben je de kapstok in het leven van je kind, van het gezin. Zelfzorg is dus essentieel om die kapstok staande te houden, anders zakt alles als een pudding in elkaar. Tijdig ingrijpen en bijsturen is dus de boodschap. Dat was mijn inzicht en alstublief, maak dankbaar gebruik van mijn struikelpad om jouw pad eenvoudiger te bewandelen.

Ook daar dient deze blog voor: om mijn inzichten te delen opdat andere ouders al een streepje voor zouden hebben en mijn vallen en opstaan ook voor hen oogopeners kan brengen.

Laat mij gerust weten wat jullie oogopeners zijn… daar kan ik dan weer van leren .

Als afsluiter nog een wist-je-datje:

In de voetreflexologie gaan we ervan uit dat gans ons lichaam terug te vinden is op onze voeten via corresponderende punten. Zo staat onze grote teen in verbinding met ons hoofd. Meer zelfs, de grote teen van onze linkervoet staat voor communicatie ivm gevoelsmatige zaken.

Wout is geboren met een gespleten nagel op die teen. Als we dat gaan “vertalen” betekent dat dus dat er 2 manieren zijn van communiceren ivm gevoelens: die van zijn papa versus die van zijn mama of verbroken verbinding tussen binnenkant en buitenwereld. Er zijn nog andere mogelijke vertalingen maar deze sluit het beste aan bij Wout.

Schisis is een gespleten mondje dus communicatie is het thema. Ook hier is de vertaling dus de verschillende manieren van communiceren zoals papa/mama. De boodschap die Wout hierdoor krijgt is dat hij de verbinding mag maken tussen die 2 opties. Hij mag zijn manier van communiceren ontdekken (de middenweg want zijn schisis zat mooi centraal) en zijn wie hij is.

Zo zie je maar dat onze voeten niet enkel gemaakt zijn om ons overal te brengen maar dat ze ook een verhaal te vertellen hebben. Voor de non-believers voeg ik een foto toe…

Geniet van elkaar en tot een volgend verhaal,

Marianne

www.bloggen.be/woutswidesmile