Geboren met een schisis Ervaringsverhalen over schisis
Elke maand vind je op schisiservaringen.nl een blog van Jannie Bijlsma. Dit keer over de basisschool.
De allereerste schooldag!
De basisschool. Voor ieder kind spannend, net als voor de ouders. Vaak zijn de ouders meer gespannen dan het kind zelf. Ik vond Alex zijn eerste schooldag ook best spannend, de schisis speelde daarin wel voor een deel mee. Want hoe gaan kindjes op hem reageren? Redt Alex zich met een aantal beperkingen die hij heeft? Hoe gaat hij reageren wanneer iemand over zijn lipje begint? Zullen er pesterijen zijn?
Een kind met bijlage
Ikzelf deed voorbereidend werk. Bij de aanmeldingen van Alex voegde ik een bijlage toe. Hierin heb ik zijn beperkingen omschreven en verteld hoe wij er thuis mee om gaan. Onderwerpen die ik onder andere beschreef waren bijvoorbeeld zijn verminderd gehoor, het logopedietraject en welke operaties hij achter de rug heeft. Daarmee hoopte ik in ieder geval de juf goed voor te bereiden en het voor Alex alvast wat gemakkelijker te maken.
De schoolkeuze
We hoefden niet meer speciaal op zoek naar een geschikte school voor Alex. Toen mijn man Sander en ik een school voor dochter Sanne zochten, hadden we speciaal gelet op een school die ons in de eerste plaats op sociaal vlak aansprak. Zij was namelijk niet bepaald een assertief kindje. Toen we door de CBS de IJsvogel liepen sprak ons de vriendelijkheid van leraren en leerlingen erg aan. Ik herinner me nog goed hoe lief de leerlingen Sanne destijds begroet hebben. De school richt zich niet alleen maar op de prestaties, zoals bij veel scholen tegenwoordig wel zo is. De school richt zich op het individuele kind, de groepsprocessen én prestaties. Zo mag je zijn wie je bent, is er aandacht voor je kwaliteiten en wordt je begeleid in waar je nog veel bij kunt leren. Kun je minder goed meekomen, dan past de leerkracht het werk van de leerling daar op aan. Is de stof te makkelijk, dan krijg je extra.
Trakteren!
Pesterijen
Vooral het sociale aspect sprak ons aan. Dat past bij Sanne. Nu Alex ook naar school zou gaan, kwam deze keus extra goed uit. Aandacht voor het individu, mogen zijn wie je bent. Dat komt wel heel goed van pas. Want natuurlijk houd ik rekening met eventuele pesterijen voor Alex vanwege zijn schisis. Op een school zoals deze, waar de groten op de kleintjes letten, waar gezamenlijke activiteiten zijn en ieder kind elkaar kent op school, verklein ik die kans voor hem. Leraren pakken gebeurtenissen op school gelijk goed op. Het voelde als een heel goede optie, ook voor hem.
De eerste schooldag
Vanaf 3,5 jaar én zindelijk zijn, mag een kind op deze school twee dagdelen meedraaien. Alex had er ontzettend veel zin in, dus natuurlijk draaide deze jongen al voor zijn vierde verjaardag mee. Hij voelde zich een hele grote vent nu hij naar de basisschool ging in plaats van naar de kinderopvang. Hij kende de school al, hij kende veel kinderen en heel veel kindjes kenden hem. De juf ook, ze kent hem vanaf zijn geboorte, want in die tijd had zij Sanne in de klas. Zijn hele schisistraject had ze al vanaf de zijlijn meegekregen. Dat scheelde!
Alex vond het maar wat spannend. De eerste ochtend mag er altijd een papa of mama blijven. Destijds bleef Sander bij Sanne, dus nu was het mijn beurt! Alex was vooral stil en verlegen. Kindjes uit zijn klas maakten het hem gemakkelijker, die sloegen een arm om hem heen en namen hem mee naar de speelhoeken. Er is geen enkele kinderblik gefocust geweest op zijn lipje.
Thuis na avonturendag op school.
Enthousiaste kinderen over een bijzonder lipje
Voor de eerste schooldag had Alex het vertrouwde voorleesboekje mee: ‘Het lipje van Kalle’. De kindjes hadden de hele ochtend niets gezegd over Alex zijn lipje. Totdat de juf het boekje voorlas. Toen was zijn lip reuze interessant. En vooral het woord ‘operatie’. Eén jongetje zei dat hij een lijntje bij Alex zijn lip gezien had, een ander vond het maar wat fijn dat zijn lipje nu klaar was. Een ander vertelde over haar zus die geopereerd was. Er werd even behoorlijk enthousiast gepraat door de kinderen over Alex zijn lip. En daarna was de aandacht al vlot op iets anders gericht. De kinderen zagen het als iets normaals. Mooi dus! Een goed begin, niks geen taboe.
Beperkingen
Alex loopt wel tegen een paar beperkingen aan nu hij op school zit. Hij articuleert onduidelijk, waardoor het moeilijker is voor anderen hem te verstaan. Toch lukt het hem meestal zich zo uit te drukken dat de juf het begrijpt. Hij kletst ook gewoon met kindjes. Het voordeel is dat hij nu veel meer uitgedaagd wordt zijn spreken te verbeteren. Hij doet hard zijn best. Juf heet voor hem niet gewoon juf, maar voluit juf Jacqueline. Dat vind ik nou dapper van hem!
Door zijn verminderd gehoor, hoort hij op afstand niet altijd alles goed (afhankelijk van de hoeveelheid vocht achter zijn trommelvliezen). Er is veel ruis in een kleuterklas, wat het moeilijker maakt voor hem. Daarom mag hij altijd dichtbij de juf zitten. En daardoor gaat het goed!
Tekst in Alex zijn vriendenboekje.
Vriendenboekjes
Nu hij op nieuwe buisjes wacht is het wel zwaar voor hem. De dagen zijn echt heel vermoeiend, maar desondanks heeft hij het hartstikke leuk. We brengen hem met een gerust hart naar school. Hij maakt veel kleine en grote vrienden! Vanaf dag 2 komen er geregeld vriendenboekjes mee naar huis. Zo liggen er nu ook alweer 3! De hoogste tijd om pasfoto’s van onze mooie kleuter uit te printen. 🙂
