Geboren met een schisis Ervaringsverhalen over schisis
In deze serie wordt telkens een aan schisis gerelateerde stelling voorgelegd. Een aantal mensen die bekend zijn met schisis geeft in dit artikel zijn mening over deze stelling.
Hoe denk jij over deze stelling?
Note: een discussie is prima, laten we echter elkaars mening respecteren.
Samantha de Kruijff
(1989)
Zoontje met enkelzijdige volledige schisis
“Eens! Zo vaak ondervonden. Al die blikken naar je baby, het geroezemoes, het aantikken van elkaar, het staren, maar niemand die wat durft te vragen. Heel pijnlijk! Vraag het maar gewoon, echt!”
Annemarie de Jong-Hoogeveen
(1977)
Zoon met een dubbele lip-, kaak- en gehemeltespleet
“Nee dat heb ik nooit zo ervaren… Mensen hebben altijd gewoon gevraagd wat onze zoon had.”
Colinda Visser
(1969)
Dochter en zoon, beiden geboren met een schisis
“Mensen zijn er toch huiverig voor om rechtstreeks te vragen naar de schisis van je kind, zo heb ik gemerkt, en dat geldt voor alle leeftijden van het kind. Dat vind ik jammer. Als ik zelf iemand zie met een schisis, en ik heb de mogelijkheid om even met die persoon te praten, dan vraag ik er altijd naar. Dat kunnen mensen opvatten als vervelend, maar ik heb alleen nog maar positieve reacties gehad; dat ze het fijn vonden dat ik ernaar vroeg. Mensen moeten dat gewoon doen, de persoon geeft heus wel duidelijk aan of die vraag gewenst is. Doen dus!”
Ingrid
(1986)
Dochtertje en broer hebben een enkelzijdige volledige schisis
“Dit ervaar ik regelmatig, dat mensen er niet naar durven te vragen. Dat vind ik een soort gek, omdat wij er erg open in zijn en er alles gevraagd mag worden. Je ziet mensen kijken en eromheen draaien. Kinderen daarentegen vragen er meteen naar als het hen opvalt, die zijn heel open en eerlijk, wat ik erg waardeer.”
