Stelling: ‘Het is logisch om een schuldgevoel te hebben wanneer je kind met een schisis ter wereld komt.’

In deze serie wordt telkens een aan schisis gerelateerde stelling voorgelegd. Een aantal mensen die bekend zijn met schisis geeft in dit artikel zijn mening over deze stelling.

Hoe denk jij over deze stelling?

Note: een discussie is prima, laten we echter elkaars mening respecteren.

 

Melissa van de Coevering
(1990)
Zoon met een enkelvoudige lip-kaak schisis

“Deze stelling is wat dubbel. Logisch wil ik namelijk niet zeggen, maar ik denk wel dat het een gevoel is dat er bij mij wel bij kwam kijken en ik vermoed bij meerdere moeders. Je hoopt natuurlijk allemaal op een gezond kind wat zorgeloos door het leven kan gaan, en als je dan hoort dat je een kindje met schisis krijgt, zal je snel jezelf als eerst de schuld gaan geven.”

 

Kimmy van der Wart
(1985)
Dochter met compleet dubbele schisis

“Ja, als je net (weer) moeder bent geworden dan geef je altijd jezelf de schuld van dingen die er met je baby gebeuren. Dit komt door alle hormonen die door je lijf heen gieren. Je wil het allerbeste voor je baby en als dit dan anders is dan ben je geneigd als eerste naar jezelf te kijken. Wat had ik anders kunnen/moeten doen tijden mijn zwangerschap?”

 

 

Samantha de Kruijff
(1989)
Zoontje met enkelzijdige volledige schisis

“Oneens! Echt moeders, we kunnen er niets aan doen! Echt niet. Neem het jezelf absoluut niet kwalijk. Het is of genetisch bepaald of een ‘foutje’ van de natuur. Maar nee, voel je alsjeblieft niet schuldig.”

 

 

 

Ingrid
(1986)
Dochtertje en broer hebben een enkelzijdige volledige schisis

“Het overkomt je. Je kan nog zo je best hebben gedaan voor en tijdens je zwangerschap. Als ik naar mezelf kijk: geen drugs/alcohol gebruikt, hoge dosering foliumzuur van 5mg per dag, gezonde voeding, voldoende beweging, noem maar op. En toch heb ik me even schuldig gevoeld.
‘Wat heb ik verkeerd gedaan?’ ‘Heb ik iets over het hoofd gezien?’ ‘Had ik…’ en ga zo maar door. Veel (aanstaande) moeders voel(d)en zich net als ik toch schuldig. Maar je kan er niks aan doen, het gebeurt.”

 

Cindy Vanwinnendaele
(1978)
Zoon met een schisis

“Ik vind het inderdaad een logisch gevoel… Ik heb het er alleszins heel moeilijk mee gehad. Met de jaren vermindert het aantal keer dat je eraan denkt, maar het gevoel blijft hoe dan ook bestaan. Wat heb ik fout gedaan?”

 

 

 

Kimberly Decottignies
(1986)
Zoontje met schisis

“Het is logisch dat je een schuldgevoel hebt, maar het is niet logisch als je daar na verloop van tijd geen vrede mee kunt sluiten en je schuldig blijft voelen. Dat is volgens mij niet oké! Je kind is er zoals het er is, en is op zijn manier uniek! Niemand treft schuld, maar jezelf vragen stellen en je schuldig voelen net nadat je hebt ontdekt dat je kind een schisis heeft, dat lijkt me echt wel een normaal gevoel.”