Ziekenhuiservaring van Leyla bij de 2e operatie van haar zoontje

Vanaf het moment dat de brief met de operatiedatum in de bus lag, begon de stress. Met de lipsluiting zijn er toch wat dingen niet zo soepel gelopen en van de gevolgen van deze ziekenhuiservaring had onze zoon Danny op dat moment helaas nog steeds last. We hadden voor onszelf veel dingen op een rijtje gezet die bij deze operatie, dit keer aan zijn huig, beter moesten gaan.

Naam: Leyla Ummels
Geboortejaar: 1984
Woonplaats: Bilthoven
Gezinssamenstelling: Getrouwd met Hennie Ummels, zoon Danny (2013)
Relatie tot schisis: Danny is geboren met een dubbelzijdige schisis
Schisisteam: WKZ Utrecht

Inpakken

‘De koffer stond ingepakt klaar, daarnaast nog twee volle tassen. Een hele verhuizing! Ik zou bij Danny blijven slapen en heb een voedselallergie. Omdat ik niet de kamer wilde verlaten op jacht naar iets dat ik kon eten, had ik voor mezelf allemaal eten ingepakt. Ook de tas met mijn borstkolf ging mee, Danny krijgt immers nog borstvoeding. Drinken zou ik in het ziekenhuis krijgen; als je borstvoeding geeft dan krijg je van het WKZ drinken. Uiteindelijk heb ik de kolf niet gebruikt omdat Danny gewoon zelf weer ging drinken.’

Frustraties

‘De nacht voor de operatie lag ik na de laatste voeding klaarwakker in mijn bed en voelde kriebels in mijn buik. Danny was als eerste aan de beurt, dus we moesten al vroeg in het ziekenhuis zijn. Eenmaal daar aangekomen ging alles snel, te snel. Door de haast kreeg mijn man maar de helft mee van wat er gebeurde en dat leverde wel wat frustraties op. Met de pedagogisch medewerkster besprak ik dat ik meteen bij Danny wilde zijn wanneer hij uit de operatiekamer zou komen. Dit omdat hij de vorige keer een flink trauma heeft opgelopen doordat ik er niet meteen bij was gehaald.’

Wachten op de gang

‘Voor we het wisten lag Danny al in een bedje en liepen we naar de operatiekamer. Ik ging met hem mee en probeerde rustig te blijven toen hij zittend in slaap werd gebracht via een mondkapje met narcose. Dit was heftiger dan de vorige keer, want hij was echt niet van plan om te gaan slapen en stribbelde flink tegen. Ik gaf hem een kus en rook de stank van de narcose. Vervolgens verliet ik samen met de pedagogisch medewerkster de operatiekamer. Ik voelde me verdrietig. De medewerkster gaf aan de OK-receptie door dat mijn man en ik in de gang zouden blijven wachten en dat ik na de operatie zo snel mogelijk geroepen moest worden, zodat ik bij Danny kon zijn als hij wakker werd.’

Patiëntenbed

‘Mijn man en ik liepen nog even terug naar de afdeling om te bespreken dat ik voor de nacht graag een patiëntenbed wilde, zodat ik samen met Danny kon slapen en hij zo makkelijker uit de borst kon drinken. Thuis slapen we ook samen, dit is gekomen door de slaapangst die is ontstaan na de lipsluiting.’

Wachten, wachten en nog eens wachten

‘Terug bij het OK-centrum volbrachten we de tijd met wachten, wachten en nog eens wachten. De operatie duurde ruim twee keer zo lang als gepland. Daar krijg je op zo’n moment dan wel weer extra zenuwen van, maar gelukkig was er niks ernstigs aan de hand. Wat bleek: het had vijfenveertig minuten geduurd om het infuus in Danny te krijgen. Met vier man sterk zijn ze in zijn handen, armen en voeten gaan prikken. Hij had te veel babyvet, waardoor het lastig prikken was.’

Chirurg

‘Op een gegeven moment kwam de chirurg naar buiten, voor ons een teken dat het niet lang meer zou duren voordat ik naar Danny mocht. De chirurg vertelde ons dat het maken van de huig was gelukt. Deze was bijgeknipt en de twee losse stukjes waren aan elkaar gemaakt. Zoals verwacht lag de spier die hierbij zit niet goed, deze was op zijn plaats gezet. Omdat de patiënt na Danny koorts had en die operatie niet door ging, had de chirurg meer tijd en heeft hij alles heel uitgebreid aan de assistent chirurg laten zien, waardoor Danny’s operatie nog langer duurde.’

Geen blinde paniek

‘Als vrij snel werd ik geroepen om naar Danny te komen. Hij lag nog te slapen en is rustig wakker geworden terwijl ik zijn arm vasthield. Hierna wilde Danny alleen maar knuffelen en hij moest ook wel huilen, maar het was niet de blinde paniek zoals de vorige keer. Ik voelde me ook een stuk geruster dan toen.’

Sneu

‘Danny wilde meteen al wat bij me drinken. Na wat bellenblaaskunst van een OK-medewerker gezien te hebben mocht hij terug naar de afdeling. In de tijd dat we in de uitslaapkamer waren had ik een ander kindje gezien, die net als de vorige keer bij Danny eerst een tijdje alleen heeft liggen huilen, ik vond dat zo sneu! Weer terug op de afdeling hebben we Danny aardig goed kunnen afleiden met Nijntje op Youtube via de ziekenhuistelevisie en heeft hij een nieuw boekje gekeken. Ik was uiteindelijk nog mijn warme maaltijd vergeten mee te nemen, die heeft mijn moeder nog langs gebracht. Danny was blij oma te zien.

Infuus

‘Ik heb er wel een aantal keren op aan moeten dringen dat het infuus met vocht er af ging, want Danny wilde gewoon bij me drinken en dan is dat infuus echt niet nodig. Hij wilde er alleen maar constant aan trekken. Tegen de avond is het infuus eruit gehaald.’

Snel de oude

‘Danny heeft zijn dutje in zijn eigen bedje gedaan, maar ‘s avonds zijn we samen in het patiëntenbed gegaan. Elk uur werd Danny wakker door pijn in zijn keel en wilde hij drinken. De volgende ochtend leek Danny alweer bijna de oude; dansend naar Nijntje kijken en spelen in de huiskamer. We mochten deze dag ook alweer naar huis toe! In de middag hebben we met z’n allen een dutje van een paar uur gedaan, wat waren we moe!’

Ziekenhuiservaring

Terugkijkend op deze ziekenhuiservaring was het deze keer een stuk beter gegaan! Het enige waar ik nog wel boos over ben is dat de moeder van een ander kindje op de zaal steeds heel hard aan het bellen was in de kamer en er was iemand die op een andere kamer zat met haar kindje, maar die steeds bij haar langs ging. Hier is Danny twee keer wakker van geworden. Jammer dat niet iedereen snapt dat je voor dat soort dingen de huiskamer hebt. Ik heb er ook wel wat van gezegd tegen beide, maar dit hielp niks.

Herstel

Het herstel verliep naar wens en het gaat goed met Danny. Zijn stem klonk na de operatie wel anders, maar daaraan wenden we snel. Danny eet heel goed, het liefst de hele dag door! Hij verslikt zich met drinken nu ook een stuk minder als voorheen. De laatste controle in het ziekenhuis was helemaal goed, alles zag er netjes uit. We hoeven pas over een jaar terug te komen voor logopedie.